Een aardige roman met een boeiend verhaal

maar er was beslist meer van te maken geweest.,Of Kitty Sewell Bomans’ klassieker Erik of het klein insectenboek kent, valt te betwijfelen, laat staan of zij het ooit heeft gelezen. Maar de gelijkenissen tussen het boekje dat iedere babyboomer gelezen moest lezen en haar tweede thriller, Bloedspoor, is opmerkelijk. Bij haar zijn het weliswaar geen complete biotopen die de revue passeren, enkel mieren, maar die zijn wel zeer prominent in het verhaal aanwezig. Madeleine Frank, een van de twee hoofdpersonen, bestudeert ze, verzamelt ze en vereeuwigt ze op doek. Ergens in het boek wordt dat een vlucht genoemd: een vlucht voor verantwoordelijkheid, schuld en boete; maar hun frequente aanwezigheid staat voor meer. In een interview vertelde Sewell hierover: ‘Ze symboliseren de continuïteit van het bestaan. Madeleines wereld is door een aantal dramatische gebeurtenissen behoorlijk op z’n kop gezet en zij vindt rust in het gezelschap van die voorspelbare, kleine wezentjes die er al miljoenen jaren zijn. Ze zijn zo perfect dat ze nooit hoefden te evolueren; ze zijn altijd hetzelfde gebleven. Zelfs als kind zocht ik al houvast bij de voorspelbaarheid van de mieren, met de bedoeling het chaotische leven op afstand te houden. Ik heb duidelijk willen maken dat wij net als de mieren zijn: klein en onbeduidend; we leven maar kort. Daarom zijn we het aan onszelf verplicht eruit te halen wat erin zit, want het leven is voorbij voor je er erg in hebt.’
Madeleine Frank is psychotherapeut en woont in Bath. Ze groeide op in Florida, waar ze zwanger raakte en haar echtgenoot verloor. Tussendoor, toen ze naar Groot-Brittannië was verhuisd, verloor ze ook nog eens haar dochter; niet aan de dood maar aan adoptieouders. Dat zijn de dramatische gebeurtenissen waarnaar Sewell in het interview verwijst. Met haar vader, die een wereldberoemd kunstenaar is, heeft Madeleine weinig contact; haar moeder ziet ze vaker. Die moeder is overigens een bijzonder geval: het is een vrouw die over bovennatuurlijke gaven beschikt – ze doet aan voodoo – en die spelen in het verhaal een belangrijke rol.
Op een dag krijgt Madeleine een nieuwe cliënte in haar praktijk. Ze heet Rachel en blijkt een verbijsterend gewelddadige geschiedenis te hebben. Ze heeft een kind van ene Anton, een Rus die gewend is in alles zijn zin te krijgen; is het niet goedschiks dan maar kwaadschiks. Daar weet Rachel inmiddels alles van. Ze vraagt Madeleine haar te helpen standvastiger te worden en niet langer toe te geven aan Antons grillen. Dat is echter geen zaak voor een psychotherapeut en Madeleine adviseert haar dan ook naar de politie te gaan. Hoe eerder Anton opgepakt wordt, hoe beter. Maar Rachel piekert daar niet over; ze is doodsbang dat hij hun zoon naar Rusland ontvoert en dat zij het kind nooit meer terugziet. Die angst, en de zeer reële dreiging waarop zij gebaseerd is, vormen de rode draad door het verhaal.
Dat verhaal gaat dus vooral over Rachels pogingen haar zoon uit handen te houden van Anton en zijn broer Uri. Lekkere jongens van het type waartegen in werkelijkheid ongetwijfeld een internationaal opsporingsbevel zou worden uitgevaardigd. Daartussendoor krijgen we het verhaal te horen over Madeleines relatie met Forrest, tot nu toe de enige man van wie ze zielsveel heeft gehouden en die op een dag het slachtoffer van een tropische orkaan werd.
Sewells vorige roman, IJsval, kreeg veel lovende recensies. Tess Gerritsen noemde het ‘een verbijsterend mooi debuut dat je niet snel zal vergeten’. Maar helaas haalt Sewell met Bloedspoor dat niveau niet. Daarvoor is het simpelweg niet geraffineerd genoeg. Zo wordt halverwege het boek wordt al vrij veel van de, overigens originele, plot weggeven. Het boek lijdt so wie so teveel aan voorspelbaarheid. Voodoo is, zoals gezegd, een prominent verhaalmotief, evenals Madeleines bezoekjes aan de psychopathische moordenaar Edmund Furie, die een levenslange gevangenisstraf uitzit. Je hoeft niet zo heel veel leeservaring te hebben om te vermoeden dat beide motieven in de uiteindelijk afloop een rol zullen spelen. En dat doen ze dus ook, jammer genoeg. Al met al is Bloedspoor een aardige roman met een boeiend verhaal, maar er was beslist meer van te maken geweest.