Thiesler op herhaling

De thrillers van Sabine Thiesler worden bij voorkeur als ‘bloedstollend spannend’ gepresenteerd. Dat was al zo bij haar eerste twee, De kinderverzamelaar en Huis van stilte, en ook bij nummer drie, Dodenakker, wist de marketingafdeling van haar Nederlandse uitgever blijkbaar zo snel niets nieuws te verzinnen. Dat getuigt allereerst van weinig vakmanschap, maar het slaat bovendien nergens op. Want Dodenakker is niet bloedstollend spannend. De tekst op het achterplat verraadt namelijk al een groot deel van de clou: hoofdpersoon Magda vermoordt haar overspelige echtgenoot Johannes en ‘als kort daarna haar zwager Lukas op bezoek komt, escaleert de situatie. Lukas is verblind door zijn liefde voor Magda en ziet pas veel te laat in in welk dodelijk gevaar hij zich bevindt…’ Wat valt er dan nog te raden over? Eigenlijk alleen of er nog meer doden vallen – de titel van het boek lijkt daarop te duiden – en of Magda uiteindelijk door de mand valt.
Dit lijkt misschien een wat al te hard oordeel; de manier van vertellen kan immers veel goedmaken. Maar dat is evenmin het geval. Thiesler is er ook deze keer niet in geslaagd een verhaal te schrijven dat beklijft. Er wordt een romanwerkelijkheid beschreven in plaats van gecreëerd en dat levert een bijzonder oppervlakkig geheel op. Dit boek kun je gerust lezen temidden van een kakelend gezelschap en een spelende tv op de achtergrond.
Je leert dan hoe Magda probeert de schijn op te houden van een spoorloos verdwenen man, hoe eerst haar zwager Lukas naar haar gunsten dingt en vervolgens een veertigjarige Don Juan en hoe de afgedankte politieman Neri uiteindelijk na jaren een niet te missen mogelijkheid krijgt zich voor een drietal missers uit het verleden te rehabiliteren. Oh ja, en het verhaal speelt in Toscane.