Mosby doet het opnieuw

Drie misdaadromans had Steve Mosby geschreven, toen hij met De 50/50 moorden internationaal doorbrak. Drie sterren kreeg het boek op Crimezone.nl en die waardering was representatief voor de ontvangst die het boek in Nederland ten deel viel. Uitstekend leesbaar, dat zeker, maar niet zo heel veel meer dan dat.
Na het lezen van Mosby’s viijfde thriller kom ik tot hetzelfde oordeel. Niemand die je hoort is gebaseerd op een origineel gegeven. Van moord in de gebruikelijke zin is eigenlijk geen sprake; de man die drie vriendinnen van hoofdpersoon Dave Lewis gijzelt, laat ze van honger en dorst verkommeren tot de dood erop volgt. Geraffineerd als hij is, zorgt hij ervoor dat Dave uiteindelijk de vrouwen vindt, maar dan is het al te laat. En steeds krijgt hij dezelfde trap na: een boodschap per sms dat hij verantwoordelijk is voor hun dood omdat hij niets heeft ondernomen. Emma is de eerste, Julie de tweede; dan is Tori aan de beurt. En terwijl nog niet duidelijk is of ook zij inmiddels van uitputting is gestorven, richt de aanstichter van alle leed zijn pijlen al op Dave’s nieuwe vlam, Sarah.
Mosby is duidelijk een oplettende leerling in het klasje van crimewriters in spé geweest. Hij heeft er geleerd dat je een spannend verhaal vanuit meerdere perspectieven opbouwt en dat doet hij dus ook. De lezer volgt de verwikkelingen achtereenvolgens door de ogen van Dave Lewis, detective Sam Currie en Mary Carroll. Behalve hun aandeel in de misdaadgeschiedenis hebben ze ook alle drie hun eigen verhaal. Sam Currie is gescheiden en probeert jaren na dato nog steeds de herinnering aan zijn overleden zoon Neil levend te houden; Dave Lewis slaagt er maar niet in een vaste relatie op te bouwen en Mary Carroll is op de vlucht voor haar vader, die haar als kind mishandelde en nu het laatste stukje van zijn straf in de vorm van huisarrest uitzit.
Wat Mosby blijkbaar niet geleerd heeft, is dat je al die geschiedenissen in de juiste verhouding met elkaar moet vervlechten. Dat is hem in dit geval tenminste niet helemaal gelukt. De eerste hoofdstukken zijn weinig meer dan aanloopgekabbel; het eigenlijke verhaal komt naar mijn smaak wat laat op gang. Pas wanneer duidelijk wordt dat Tori kandidaat-slachtoffer nummer drie is en daadwerkelijk gevaar loopt, wordt het spannend.
Mosby heeft opnieuw een boek geschreven dat beslist de moeite van het lezen waard is, maar een onuitwisbare indruk heeft het niet bij me achtergelaten.