Niets blijft verborgen is een verhaal vol toevalligheden met personages die niet konden boeien. Zoetsappig ook; hier en zelfs een beetje chicklit.

Op de omslagen van Simon Becketts boeken staat tegenwoordig steevast ‘the international bestseller Simon Beckett’ en dat kun je moeilijk overdreven noemen. Sinds hij voor een vaste speurder koos, forensisch antropoloog David Hunter, en boeken ging schrijven in de slipstream van de populaire televisieserie CSI, is ieder boek van Beckett een gegarandeerde verkoophit. De eerste drie David Hunter thrillers zijn inmiddels in Nederlandse vertaling verschenen, de vierde is net uit en heet Niets blijft verborgen.
Hunter moet deze keer afrekenen met spoken uit het verleden. Acht jaar geleden werd seriemoordenaar Jerome Monk tot levenslang veroordeeld nadat hij vier meisjes op uiterst gewelddadige wijze om het leven had gebracht. Waar hij de lichamen begraven had, was een onoplosbaar raadsel gebleken. Monk zweeg hierover als het graf. Uiteindelijk staakte de politie haar pogingen de graven te vinden en was de zaak in de doofpot beland. David Hunter ervoer dit als een persoonlijke nederlaag. Erger nog was de dood van zijn vrouw en dochter, die bij een verkeersongeluk om het leven waren gekomen. Al met al reden genoeg om die zwarte periode in zijn leven voorgoed te willen vergeten.
Die luxe is hem niet gegund, want Monk weet te ontsnappen en lijkt aan een nieuwe serie moorden te beginnen. Iedereen die acht jaar geleden een rol speelde in de zoektocht naar de vermoorde meisjes, wordt met de dood bedreigd of uit de weg geruimd. Eerst Sophie Keller, die destijds als extern adviseur optrad, daarna voormalig patholoog-anatoom Wainwright en uiteindelijk zal ook David Hunter eraan moeten geloven; daaraan twijfelt Becketts protagonist geen moment. Het is zaak dat Monk zo snel mogelijk wordt gevonden. Voor de politie lijkt er nog een tweede verklaring mogelijk: David Hunter zou de moorden op zijn geweten kunnen hebben. Met name voor inspecteur Terry Connors geldt hij als een serieuze verdachte.
Op zijn website noemt Beckett Niets blijft verborgen zijn meest ambitieuze thriller tot nu toe. Om zijn lezers een plezier te doen, heeft hij een stukje persoonlijke geschiedenis van zijn hoofdpersoon toegevoegd, zodat het personage David Hunter beter kan worden begrepen. Dat verklaart onder meer de aanwezigheid van echtgenote Alice en dochter Kara in het eerste deel van het boek, het vertelverleden. Maar Becketts ambities gingen verder: zijn nieuwste boek moet onvoorspelbaar en meeslepend worden. Daarin is hij jammer genoeg niet geslaagd. Niets blijft verborgen is een verhaal vol toevalligheden met personages die niet konden boeien. Zoetsappig ook; hier en zelfs een beetje chicklit. Dat komt onder meer door de keuze voor het gekozen vertelperspectief. Ik-romans zijn een gevaarlijk genre. Als een schrijver die stijl niet goed beheerst, krijgt de lezer op den duur het gevoel dat de vertellende hoofdpersoon zichzelf wel erg serieus neemt.
Is er dan niets positiefs over te vertellen? Toch wel: de ontknoping is best verrassend, al is die toch wat voorspelbaar. Maar dat is toch echt het enige. Niets blijft verborgen was de eerste kennismaking met het werk van Simon Beckett en die is teleurstellend verlopen.