Tekort aan vakmanschap

tekort aan meesterschap,Aardig verhaal, maar in verteltechnisch opzicht mankeert er nog wel wat aan. Zo ongeveer luidden de reacties van Crimezone-recensenten op de eerste twee thrillers van Steve Mosby in vertaling: De 50/50 moorden en Niemand die je hoort. Dan reken je op beterschap – de communis opinio zal buiten onze landsgrenzen toch wel ongeveer van gelijke aard zijn geweest – maar dat blijkt helaas niet het geval; ook in zijn derde misdaadroman, Wat je niet wilt zien, vertelt hij een boeiend verhaal, maar het boek vertoont ambachtelijk gezien opnieuw een paar nare uitglijers.
Wat je niet wilt zien gaat over de macabere, zeg maar gerust: thrilling, relatie tussen misdaad en kunst. Er wordt volop in gemoord en dat is op zich niet zo bijzonder; we hebben het immers over een thriller. Maar het is wel bijzonder dat de vermoorde vrouwen allemaal leeggebloed zijn als ze worden teruggevonden. En dat bloed wordt, zo blijkt uiteindelijk, door een kunstschilder gebruikt om mee te schilderen; in plaats van verf dus. Er zijn dus mensen die een schilderij van bloed aan de muur hebben.
De zoektocht naar de moordenaar is officieel de verantwoordelijkheid van de plaatselijke politie, onder aanvoering van rechercheur Paul Kearney. Maar ook Alex Connor probeert te achterhalen hoe de vork in de steel zit. Alex’ vriendin Sarah wordt namelijk vermist. Ook zij zou zijn vermoord, zij het dat haar lichaam nooit is gevonden. Is zij dus wel dood?
Evenals in Niemand die je hoort komt het verhaal erg traag op gang, maar dat is niet mijn belangrijkste bezwaar. Dat geldt meer de manier waarop Mosby met zijn protagonisten omgaat. Een van de speurders legt halverwege het loodje en dat is een doodzonde; zonde nummer één. Vervolgens blijft tot de laatste bladzijde onduidelijk wie nu precies ‘de gele man’ is, wat zijn verhaal is en waarom hij de dingen doet die hij doet. Dat is zonde nummer twee.
Alles met elkaar zorgden ze ervoor dat ik uiteindelijk met een behoorlijk onbevredigd gevoel achterbleef. Ik had onmiskenbaar van bepaalde passages genoten, maar dat bleek niet genoeg om dit boek tot het betere werk van 2010 te rekenen. Mosby heeft helaas nog geen beterschap getoond.