Waar is de thriller?

Is een boek een thriller omdat er ‘thriller’ op het omslag staat? Je zou het toch denken, maar de werkelijkheid is soms anders. Zeven leugens van James Lasdun wordt als een literaire thriller gepresenteerd, maar wie ‘een spannende sensatieroman’ verwacht, ‘meestal over misdaad’ (ik citeer gemakshalve maar de Dikke Van Dale), komt bedrogen uit.

De plot is gauw verteld: op een feestje in New York gooit een onbekende vrouw een glas wijn in het gezicht van hoofdpersoon Stefan Vogel. Vervolgens wordt in een lange flash back de aanleiding tot deze daad van agressie uit de doeken gedaan. De schrijver neemt ons daarbij mee naar het Oost-Duitsland van de Koude Oorlog, waar je niemand kon vertrouwen. Want de informanten van de Stasi, de geheime dienst, waren overal. Ook Stefan Vogel is destijds benaderd voor een rol als ‘undercover’ en daarmee heeft het glas wijn waarop hij onverwacht getrakteerd wordt, veel, zo niet alles te maken.

Zeven leugens is gewoon een literaire roman over het verlangen naar erkenning, de leugen als levenshouding en de onvermijdelijke gevolgen daarvan. Een boeiend portret van de kunstenaarsscène onder het bewind van Erich Honnecker, maar wie 'suspens' verwacht, kan er beter niet aan beginnen.