Á vos ordres, mon commandant

Hertmans beschrijft in dit boek in het eerste en derde deel het leven van zijn grootvader Urbain Martien. In het tweede deel van het boek reconstrueert hij aan de hand van gevonden aantekeningen van zijn grootvader diens deelname aan de Eerste Wereldoorlog.
Hiermee wordt de geschiedenis vertelt van de kleine man en wordt daarmee ontrukt aan de vergetelheid. Daar waar de auteur verslag doet, blijft hij zich verbazen en blijft vaak steken in het gissen naar wat er gebeurd zou kunnen zijn, zodat het geen echte biografie is, maar een geromantiseerde benadering van de werkelijkheid, waarmee ik niet bedoel dat de werkelijkheid mooier wordt gemaakt dan dat hij was.

In het tweede deel ervaren we op schokkende wijze de zinloosheid van de oorlog in het algemeen en komen we er langzamerhand achter waarom de Eerste Wereldoorlog nog steed 'De Grote Oorlog' wordt genoemd. Of zoals de auteur het zelf verwoord:
"Mijn verhaal wordt eentonig, zoals de oorlog eentonig werd, zoals de dood eentonig werd, onze haat tegen de Duitsers eentonig werd, zoals het leven zelf eentonig werd en ons uiteindelijk ging tegenstaan."
En iets verderop in het boek:
"De tijd heeft ons in de steek gelaten, we zijn ergens in een onwerkelijke, duistere plooi beland waar geen begin en einde meer te vinden is. De seizoenen volgen elkaar op, de wolken drijven over, witte fabeldieren en grillige goden in hoog middaglicht, we zijn vroegtijdgig oud, we gedragen ons als opgesloten, fatalistische kinderen, afgestompt, onverschillig voor leven en dood."

Wie dit boek mooi vond, moet ook eens 'Post voor mevrouw Bromley' van Stefan Brijs gaan lezen. En wel heel rap!