Rauwe thuisloosheid.

Mag je, en kan je, wanneer je zelf geen schrijver bent, en nooit thuisloos bent geweest, een recensie schrijven over een boek van E.M. Remarque? Ik waag mij eraan en permitteer mij het.

"Arc de Triomphe" is een monoloog in drievoud. We lezen de onmogelijkheid van een in het verleden vernietigde liefde die in het nu niet mag zijn. De dwalende eenzaamheid van vluchtende zielen, en de strijd met en tegen een gerechtvaardigde haat.

Alle drie zijn een zoektocht naar een leven wat maar niet aan mensen wordt gegund wanneer de tijd waarin ze leven, en de mensen die deze tijd regisseren hen vijandig gezind zijn.

Als hoofdrolspelers in een toneelstuk, waarbij de toeschouwers achterom kijken zijn ze verplicht hun taak te volbrengen tegen al hun naar overleving zoekende hunkering in.

Aan het einde blijven alleen lege handen over. Dode en levende handen, die hebben gehaat, liefgehad en vernietigd.

Handen met eelt van verleden, heden en toekomst, en slechts een paar mag verder, al grijpende naar wat niet is, en daardoor nooit kan zijn.