Goed fantasyverhaal van eigen bodem

2018 begon goed met deze mooie prijs! Aangetrokken door de coverafbeelding en de beschrijving van het verhaal besloot ik een kansje te wagen om dit boek te winnen en zo weer kennis te maken met een nieuwe auteur. Ik begon snel met lezen en was aangenaam verrast.

Complete beleving

Het eerste dat opvalt aan het boek is de aandacht die eraan besteed is om het verhaal en de beleving voor de lezer zo compleet mogelijk te maken. Er is een woordenlijst, uitleg over de jaartelling in deze onbekende wereld en een gedetailleerde kaart van het rijk en de plaatsen waar het verhaal zich afspeelt. Dit alles zorgt al voordat je begint met lezen voor een bijzondere sfeer en nodigt absoluut uit om meer te weten te komen.
Ook de ondertitel bij ieder nieuw hoofdstuk (bijvoorbeeld ‘Ciriarth, zomer, eerste era, jaar 328 na de grote overstroming’) draagt bij aan de sfeer van het boek. Doordat er wordt verwezen naar een gebeurtenis van eeuwen geleden krijgt het boek meteen meer diepgang en voel je als lezer als het ware de geschiedenis die aan het verhaal vooraf is gegaan.

Nieuwe wereld

Wat ik erg knap gedaan vind en waar ik altijd veel bewondering voor heb is als een auteur, zoals in dit geval, een hele nieuwe wereld weet te scheppen. Compleet met andere talen en bijzondere namen. Een wereld die in veel dingen raakt aan de onze, maar tegelijkertijd totaal anders en onwerkelijk is. Met personages die enerzijds voelen wat wij voelen en te maken krijgen met voor iedereen herkenbare problemen, maar die zich anderzijds in situaties bevinden die je als lezer zelf nooit zult gaan beleven. Sebastiaan Koen is hier wat mij betreft prima in geslaagd.
Hij heeft een goed verhaal weten neer te zetten. Persoonlijk vond ik het niet ijzersterk, maar zeker goed genoeg om te blijven boeien en steeds te willen weten hoe het verder gaat.

Wat voor mij anders had gemogen zijn de beschrijvingen van plaatsen en gebeurtenissen. Deze waren in mijn optiek soms wat kort. Zo bevindt een personage zich middenin een gevecht of op een vijandige plaats en een aantal regels verder is alles voorbij en lijkt het weer goed te gaan. Door de snelheid waarmee dit soms ging kon ik me minder makkelijk inleven en werd ik niet 100% meegenomen in het verhaal, iets waar ik juist heel erg van hou.
In het laatste hoofdstuk zag ik pas echt terug waar ik naar op zoek was:

“Hoog in de Toren van Onvergefelijke magie brandde een enkele kaars. Vierduizend achthonderd eenendertig treden telde de wenteltrap in deze toren. Dag in, dag uit, beklom Felkon Demonos deze trap naar het allerhoogste kamertje. Enkel en alleen voor dat ene, maar o zo belangrijke ritueel”.

Dit ademt voor mij sfeer, dit voert je als lezer meteen mee naar dat kamertje en laat je de duisternis voelen. Prachtig gedaan!

Alles bij elkaar genomen zou ik ‘De verhalen van Auruco, deel 1: Een rijk in verval’ zeker typeren als een goed boek voor liefhebbers van het fantasy genre. Het verhaal steekt goed in elkaar, is boeiend en maakt zeker nieuwsgierig naar het vervolg.