Word een speler op het spelbord en laat je meevoeren

Alice en Hatcher hebben geen tijd om te rusten als ze aan hun nieuwe queeste beginnen in de zoektocht naar Hatcher’s verloren dochter Jenny, maar het lot is wreed. Opnieuw komt het paar tegenover tovenaars en dingen die je niet voor waar zou noemen. terwijl ze opzoek gaan naar degene die Sarah in het Oosten wordt genoemd, geraken Hatcher en Alice gevangen in het spel van de Witte koningin en de goblin.

Dit verhaal is een genot voor het oog, gedachten en fans van Lewis Carroll zijn verhaal. Niet alleen toont dit boek hoe getalenteerd Henry is met haar fantastische manier van beschrijving, maar toont ze ook hoe doordacht dit verhaal is. Het lijkt op weer een andere fantastisch boek, maar Henry is er in geslaagd om de noodzakelijke hoofdelementen te bewaren die je doen herinneren aan “Alice in Wonderland” . elementen zoals thee, Chesire onze redder, de twee zuster koninginnen en natuurlijk onze gekkenhoedenmaker en Alice.

Maar Henry stopt niet met het enkel gebruiken van elementen van Carroll en zijn verhaal van het meisje dat in het konijnenhol viel. Daarbovenop verwijst ze naar verhalen zoals Assepoester of Hans en Grietje. Ook weet ik niet of ze dit bedoelde of het gewoon iets was dat ik wou zien, maar het idee van hoe de goblin zijn handen nooit perfect konden zijn, is een link met een legende van de Duivel. In die legende staat dat als de Duivel op aarde verschijnt, hij nooit volledig perfect kan verschijnen en altijd een mankement zal hebben, maar zoals ik al zei: de kans dat dit bedoeld was, is niet al te groot.

Een element dat je duidelijker ziet in “Red Queen” dan in “Alice” is hoe Henry echt speelt met de verschillende personages. Hoe ze speelt met de naam “Mad Hatter” bijvoorbeeld en het omvormt tot “Mad Hatcher” of hoe ze speelt met de verwachtingen die we hebben als we denken aan de Witte en Rode koningin. De cover van het boek speelt hier ook een rol in. Zoals ik ook al eerder zei, creëert ze bekende personages door het gebruik van kleine elementen. Vooral Alice maakt zo een verandering door doorheen de twee boeken als ze enkele levenslessen leert waarvan ook wij als lezer misschien van kunnen leren.

Naast de personages en hoe ze de essentie van Carroll zijn verhaal behoudt, weet ze ook hoe ze de lezer zijn aandacht moet vasthouden. Er gebeurt heel veel doorheen het boek, maar zonder te veel van de grote verhaallijn af te wijken. Ze doet dit door veel terug te verwijzen zodat je wordt herinnert aan wat er al is gebeurd. Ook refereert ze naar het eerste boek waardoor de twee meer in elkaar lopen en 1 groot verhaal volgen. Vooral in het begin van het boek doet ze dit, waardoor je meteen weer in het boek zit en er een sterke link wordt gecreëerd.

En van het begin komen we bij het einde van het boek waar alle elementen op zijn plaats vielen. Dit einde vond ik persoonlijk beter dan dat van “Alice”, maar waarschijnlijk doordat je deels delen verwacht en andere weer niet.

Het beste aan het boek vind ik eigenlijk een van de eindstukjes waar Henry het zo laat lijken dat dit het echte verhaal van Alice en Hatcher is. Ze deed dit ook al met haar boek “Lost Boy”, een twisted versie van Peter Pan. Dit toont opnieuw hoe een genie Henry is.

Het enige nadeel bij dit boek is dat dit boek geen hoofdstukken bevat, buiten de twee delen. Persoonlijk vond ik dit redelijk irritant omdat het een moeilijk is een punt te vinden waar te stoppen.