Aangrijpend verhaal

De verloren kinderen draait om de zusjes Rita en Rosie Stevens, die pas vijf en negen jaar oud zijn als hu moeder in 1948 zwanger raakt van hun stiefvader Jimmy. Jimmy is gewelddadig tegen zowel zijn vriendin Mavis als tegen haar kinderen. Wanneer Mavis zwanger blijkt wil Jimmy alleen maar met haar trouwen als ze beloofd afstand te doen van haar dochters. Hij zet haar onder druk om de papieren te tekenen zonder dat zij weet dat ze hiermee het ouderlijk gezag over haar dochters verliest. Rita en Rosie komen in een weeshuis terecht dat niet van plan is om de kinderen ooit hun moeder én oma die ook probeert hen terug te halen te laten zien. De meisjes worden met een groep kinderen uit het tehuis naar Australië gestuurd zonder dat hun familie daarvan op de hoogte is. Rita en Rosie beseffen dat ze er helemaal alleen voor staan en dat ze hun moeder en oma waarschijnlijk nooit meer zullen zien.

Vanaf het begin van het boek leef je meteen al met Rita en Rosie mee. Ze zijn hun vader verloren in de oorlog en hebben nu te maken met een gewelddadige stiefvader die de kinderen liever ziet verdwijnen uit zijn leven. Vooral Rita krijgt erg veel mee van de ruzies tussen Mavis en Jimmy en vlucht het liefst samen met haar kleine zusje naar oma die een paar straten verderop woont. Als oma ook niet in staat is voor hen te zorgen en de meisjes door toedoen van stiefvader Jimmy in een weeshuis terecht komen beseft Rita maar al te goed dat ze er nu alleen voor staat en doet ze alles om Rosie zoveel mogelijk tegen alles te beschermen. Ze hebben namelijk alleen elkaar nog.

De schrijfstijl van Costeloe is erg meeslepend en doordat het verhaal uit verschillende perspectieven verteld wordt begrijp je de beweegredenen van verschillende personages ook beter. Al blijf je je als lezer boos maken over de moeder die zomaar haar kinderen afstaat, maar vooral over hulpverleners die eigenlijk het beste voor de kinderen zouden moeten willen, maar die vooral uit zijn op financieel gewin en daarbij niet schromen om de kinderen die onder hun gezag staan voor te liegen. Zogenaamd voor hun eigen bestwil. Helemaal heftig als je beseft dat dit soort dingen in die tijd echt gebeurde.

Het verhaal bouwt zich mooi op, maar het einde voelt helaas wel een beetje afgeraffeld. Ineens gaan alle gebeurtenissen in een stroomversnelling en gebeurt er iets te veel in korte tijd om nog geloofwaardig te zijn. Jammer, want de rest van het verhaal had juist een hele mooie rustige opbouw.

De verloren kinderen is een roman die je niet makkelijk meer weglegt als je er eenmaal aan begonnen bent. Je moet gewoon weten hoe het uiteindelijk met Rita en Rosie afloopt, want je gunt die twee meisjes het allerbeste na alles wat ze in hun jonge leven al hebben meegemaakt. Hoewel het einde wat afgeraffeld is, is het wel een mooi slot van het verhaal en blijf je niet met onbeantwoorde vragen achter.