Maakte hoge verwachtingen niet helemaal waar

Toen ik begon met lezen van De Zwendelprins van Rima Orie begon ik daar met hele hoge verwachtingen aan. Rima Orie was de winnares van de schrijfwedstrijd die uitgeverij Moon vorig jaar organiseerde en sinds haar boek uit is, hoor ik iedereen er alleen maar enorm positief over. Bovendien zijn er maar heel weinig YA-fantasy boeken van eigen bodem en dus hoopte ik op een pareltje. Hoge verwachtingen dus en helaas werden die voor mij niet echt waargemaakt.

De hoofdpersoon in De Zwendelprins, Simran, is als kind te vondeling gelegd bij het paleis van Surya, waar ze opgroeit in de keukens als keukenhulp. Nieuwsgierig als ze is, is ze op de hoogte van een groot deel van de verhalen die rondgaan in de wandelgangen van het paleis. Vooral het verhaal over de mysterieuze verdwijning van de kroonprins trekt altijd weer haar aandacht, net als die van alle bewoners van Suryan. Nu tien jaar na zijn verdwijning, verschijnt er een prins uit het Noorden aan het hof die belooft dat hij niet zal rusten voordat hij de kroonprins gevonden heeft. Maar is het terughalen van de langverloren prins wel echt zijn doel?

Laat ik maar beginnen met wat ik wel heel goed vond aan het boek en dat is de beeldende schrijfstijl van Rima Orie. Ik waande me tijdens het lezen echt even in de wereld van Simran. Die wereld vond ik ook heel interessant om over te lezen, omdat je hier niet vaak over leest in boeken. Bovendien is de world-building echt heel goed gedaan. De cultuur is prima uitgewerkt tot in de kleinste details en dat maakt dat je je als lezer helemaal in de wereld van Suryan waant. Dat vond ik allemaal echt een groot pluspunt, waardoor het verhaal wel potentie had om geweldig te worden.

De reden dat ik toch totaal niet door het boek heen kwam, ik deed er meer dan twee weken over en dat is voor mij echt enorm lang, was dat ik het verhaal zeker aan het begin erg saai vond. Er gebeurde aan het begin van het verhaal relatief weinig terwijl in de laatste paar hoofdstukken ineens veel te veel gebeurd. Bovendien vond ik de hele zoektocht waar de personages mee te maken hebben niet echt een grote uitdaging. Het gaat ze relatief makkelijk af en ze krijgen niet echt met hele grote tegenslagen te maken.

Wat betreft de personages, daar was ik ook niet helemaal weg van. Simran was niet echt een personage waarmee ik kon bonden. Ze voelde veel jonger aan dan de 17 jaar die ze zou moeten zijn en ik vond de beslissingen die ze maakte ook vaak niet echt logisch. Bovendien verandert de dynamiek tussen de verschillende personages nauwelijks gedurende het boek. Ze blijven op dezelfde manier met elkaar communiceren, ook als ze al heel veel met elkaar meegemaakt hebben. De dialogen tussen de personages voelde soms wat te geforceerd aan en soms had ik moeite met te bepalen wie wat precies zei.

Ik had dus hoge verwachtingen van dit boek en baal een beetje dat deze niet zijn waargemaakt. Ik vond de world-building van De Zwendelprins echt geweldig en dat alleen al gaf dit boek veel potentie om echt een goed boek te worden. Helaas vond ik het verhaal zelf en de personages echt tegenvallen en daardoor kon ik helaas niet optimaal genieten van dit boek.