Minder goed dan ik verwachtte

Flora runt nog steeds haar eigen café op Murre, een klein eiland voor de Schotse kust met prachtige natuur, maar ook onvoorspelbare weersomstandigheden. Hoewel ze eerst niet stond te springen om weer terug naar haar geboorte-eiland te gaan, wil ze nu absoluut niet meer terug naar haar oude leventje in Londen. Ze woont op een perfecte plek en heeft een geweldige vriend. Alhoewel, Joël begint wel wat vreemd gedrag te vertonen. Hij zit bijna alleen nog maar in New York voor zijn werk en begint zicht heel afstandelijk te gedragen. Een berichtje of belletje naar Flora lijkt er niet echt meer in te zitten. Flora begint zich af te vragen of Joël een relatie nog wel ziet zitten.

Hoewel ik Flora in het eerste deel nog een heel leuk personage vond en enorm met haar mee kon leven, begon ik me in Het eindeloze strand meer aan haar te irriteren. Ze klaagt bijvoorbeeld veel dat Joël nooit meer tijd voor haar heeft en nooit belt, maar ze is ook te koppig om zelf de telefoon op te pakken en een belletje te plegen naar haar vriend. In plaats van problemen op te lossen, stort ze zich helemaal op haar werk in het café, maar alles negeren zorgt er natuurlijk niet voor dat het ook beter wordt.

Van Joël wist ik in het vorige boek al niet zo goed wat ik van hem vond en na dit boek eigenlijk nog steeds niet. Ik vind hem vaak gewoon te veel alleen met zichzelf en zijn werk bezig en eigenlijk snap ik niet zo goed wat Flora in hem ziet. Hoewel hij op sommige momenten dan ineens weer heel lief kan zijn.

Een verhaallijn die ik eigenlijk veel interessanter vond , is die van vluchteling Saif. Hij is sinds een aantal jaar de nieuwe huisarts op het eiland, maar heeft sinds zijn vertrek uit Syrië nooit meer iets van zijn vrouw en twee zoontjes gehoord. Elke dag hoopt hij op nieuws, het liefste goed nieuws natuurlijk. Ik vond Saif echt een heel leuk personage waar ik op een gegeven moment ook echt het liefst over las. Ik vond het interessant om over zijn leven als vluchteling in de kleine gemeenschap van Murre te lezen, maar ook hoe hij om gaat met het verdriet om het gemis van zijn gezin.

Wat ik nog steeds het leukste vind aan deze serie is de omgeving waarin het zich afspeelt. Murre is een prachtige locatie om over te lezen, vooral omdat Jenny Colgan het zo beeldend omschrijft allemaal. Wat ik wel echt een nadeel vind is de vele perspectiefwijzigingen. Hoewel het wel als voordeel heeft dat veel personages een uitgebreide, interessante verhaallijnen hebben, maken de perspectiefwisselingen midden in een hoofdstuk het verhaal soms wel wat rommelig.

Hoewel ik Het eindeloze strand net iets minder vond dan zijn voorganger, heb ik nog steeds enorm genoten van het lezen ervan. Ik blijf de locatie prachtig vinden, ik vind het fijn dat veel personages zo’n uitgewerkte verhaallijn hebben, maar het nadeel is wel dat het daardoor soms wat rommeliger kan worden. Al met al is Het eindeloze strand zeker een aanrader als je zin hebt in een feelgood, waar ook wat diepgaandere onderwerpen besproken worden.