Goed boek, maar minder goed einde

Dit is een verhaal dat, zeker in het begin, goed elkaar zit. Sadie Sparrow doet, deels om persoonlijke redenen, erg haar best om uit te zoeken wat er met de kleine Theo is gebeurd. Samen met haar vrienden stuit ze op steeds meer informatie, die de kennis die ze eerst hadden steeds net in een ander perspectief zet. Ondertussen krijg je als lezer via flashbacks ook informatie die Sadie nog niet kent. Langzaam wordt zo naar de oplossing van het probleem toegewerkt. Omdat Sadie en haar vrienden maar mondjesmaat informatie krijgen, moeten ze erg hun best doen om de waarheid te achterhalen. Dit maakt het verhaal spannend.

De schrijfstijl is fijn en goed leesbaar. De dialogen vond ik erg natuurlijk. Het landgoed Loeanneth en zijn bewoners wordt heel levendig beschreven en ik kon me dan ook goed inleven in het verhaal. De hoofdpersonen hebben allemaal hun goede en slechte kanten en met de meesten voelde ik mij gedurende het verhaal steeds meer verbonden raken. Aan de meesten van hen worden wel één of meerdere hoofdstukken gewijd, dat vanuit hun gezichtspunt is geschreven. Dit leidt tot behoorlijk wat gezichtspunten, maar ik kon het verhaal nog wel volgen.

Helaas vond ik het einde van het boek uiteindelijk tegenvallen. Het einde is net iets te toevallig en de puzzelstukjes vallen te gemakkelijk in elkaar. Dit maakte het voor mij ongeloofwaardig en niet helemaal bevredigend. Er waren andere theorieën in het boek die ook tot een mooi einde hadden kunnen leiden waarmee ik meer tevreden zou zijn geweest.

Toch heb ik dit boek met plezier gelezen. Ik ging houden van Loanneth en zijn bewoners en ook van de personages uit het heden. Ik dacht mee met Sadie en haar vrienden en werd een aantal keer handig op het verkeerde been gezet. Ik vond het jammer dat het einde niet aan mijn verwachtingen voldeed, maar vond het boek toch zeker het lezen waard.