Het dunste boek in de serie

In vergelijking met de andere boeken in deze serie is De gevangene van de hemel best een dun boek. ‘Slechts’ 320 pagina’s waar de rest allemaal meer dan 500 bladzijden heeft. Toch deed ik er best lang over om het boek uit te lezen. Zoals ik gewend ben bij de boeken van Zafón kwam ik wat lastig in het boek. Ik legde het daarom ook aan de kant toen ik op vakantie ging, want toen had ik meer behoefte aan boeken die lekker makkelijk weglezen. Daarna waren er weer andere boeken die mijn aandacht vroegen en verdween De gevangene van de hemel een beetje naar de achtergrond. Tot ik afgelopen weekend mezelf weer helemaal stortte op dit boek en het toen wel heel snel uitlas.

Hoewel het boek dus relatief dus is, is het Zafón ook zeker in dit boek weer gelukt om die typische sfeer uit de Kerkhof der Vergeten Boeken-serie neer te zetten. Die heerlijke historische en mysterieuze sfeer en dan in Barcelona met plekken die je wel herkent als je ooit in Barcelona bent geweest, maar ook als je er niet bent geweest. De schrijfstijl van Zafón is namelijk zo beeldend dat je alles zo voor je ziet.

Hoewel je in principe alle boeken in deze serie los kunt lezen, leer je door de boeken heen de personages wel steeds beter kennen. Waar Fermín bijvoorbeeld in De Schaduw van de Wind nog een heel mysterieus personage blijft, leert Daniël, en jij als lezer dus ook, zijn beste vriend in dit boek veel beter kennen. Wat dat betreft was het wel jammer dat dit boek niet zo dik was, want ik denk dat het verleden van Fermín nog wel wat uitgebreider verteld had kunnen worden.

Ook een oude bekende uit Het spel van de engel keert weer terug in De gevangene van de hemel. In het tweede deel van deze serie draaide het om David Martín die aan het einde van het boek het land uitvlucht. In dit boek krijg je een beetje meer informatie over hoe het hem daarna is vergaan.

Hoewel ik wat lastig in De gevangene van de hemel kwam, had dat meer met mij te maken dan met het boek. Ook in dit derde deel weet Zafón weer een heerlijk mysterieus sfeertje neer te zetten dat je helemaal meesleept naar het Barcelona van de jaren ’40-’50. Al bekende personages leer je in dit boek nog beter kennen en ik ben heel benieuwd hoe dit verhaal verdergaat in het vierde en laatste deel van dit vierluik, Het Labyrint der Geesten.