Maakte met de tweede keer lezen nog steeds indruk

Hoewel ik dit boek al voor de tweede keer las, liet het weer een grote indruk op mij achter. Ik merk ook dat dit het moeilijker maakt om een recensie te schrijven, omdat ik heel enthousiast over ben, maar het niet goed onder woorden kan brengen.

Laat ik beginnen met dat ik de schrijfstijl echt geweldig vond. Ik had totaal geen moeite om in het boek te komen en het las ook heel vlot. Ik las het boek voornamelijk in het vliegtuig en meestal heb ik dan best veel moeite om me te concentreren op een boek, maar dat was bij dit boek zeker niet het geval. Ook zorgt de goede schrijfstijl van Hosseini er voor dat de heftige gebeurtenissen die beschreven worden in het boek, iets luchtiger te lezen zijn.

In het boek volg je zowel Mariam als Laila al van jongs af aan. Ik vond dit heel fijn om sommige handelingen en gedachten van hen beter te begrijpen, doordat je weet wat zij in het verleden hebben meegemaakt, zijn hun reacties logischer. Ik vond beide personages ook heel goed uitgewerkt. Hun gevoelens kwamen goed naar voren en daardoor had ik totaal geen moeite om met ze mee te leven. Ook de vriendschap die tussen Laila en Mariam opbloeid is goed beschreven. Logischerwijs zijn ze eerst rivalen, maar hoe meer nare dingen ze met elkaar meemaken, hoe dichter ze naar elkaar toe groeien. Zo ontstaat een hechte vriendschap tussen twee vrouwen, die op het eerste gezicht nogal van elkaar verschillen, maar toch ook veel overeenkomsten hebben.

Het boek geeft een goed beeld over de geschiedenis van Afghanistan en dan niet over een klein deel in de tijd, nee over een tijdsbestek van zo’n halve eeuw. Dit maakte het boek voor mij heel interessant om te lezen, omdat ik hier zelf niet zo veel van af weet. Door de goede omschrijvingen die Hosseini geeft, krijg je een goed beeld over de oorlog in Afghanistan en de manier waarop vrouwen behandeld werden. Vooral het feit dat Hosseini zo duidelijk beschrijft hoe de vrouwen behandeld werden en vrouwen op sommige plekken ter wereld waarschijnlijk nog steeds behandeld worden, vond ik heel sterk. Hier sta je namelijk niet vaak bij stil, maar als het zo omschreven wordt in een boek, besef je je wel hoe goed je het eigenlijk hebt hier in Nederland.

Duizend Schitterende zonnen is een prachtige roman waarin Hosseini je meesleept in de Afghaanse geschiedenis, de toestand in vluchtelingenkampen, het verdriet na het verliezen van een familielid en de rechten van vrouwen die enorm ingeperkt worden op het moment dat de Taliban Kabul inneemt. Dit boek is echt een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Het gaat over heftige onderwerpen, maar door de fantastische schrijfstijl is het een echte pageturner, die je maar moeilijk weg kunt leggen als je er eenmaal in begonnen ben. Een echte aanrader voor iedereen!