Bijzondere schrijfstijl

Een wordt verteld vanuit het perspectief van Grace, de helft van een Siamese tweeling. Zij en haar zus Tippi zijn nu bijna zeventien en gaan voor het eerst naar een echte middelbare school, nadat ze jaren thuisonderwijs hebben gehad. Dat is best even wennen, want een Siamese tweeling is natuurlijk een hele verschijning op school. Al snel beginnen ze te wennen en maken ze vrienden, maar dan komen ze voor een hele moeilijke beslissing te staan.

Het hele boek is dus geschreven in vrije versvorm en dat maakt dat het boek sowieso al bijzonder is. Deze manier van schrijven zorgt ervoor dat het boek heel vlot leest. Soms misschien wel iets te vlot, want ik had het idee dat ik af en toe zo snel doorlas dat ik de woorden die ik las niet helemaal opslag. Dit zorgde ervoor dat ik soms echt even terug moest lezen en bleek dat ik inderdaad iets verkeerd had gelezen of gewoon helemaal gemist had. Toch voegde de vrije versvorm ook wel echt iets toe aan het verhaal en zorgde het er bij heftige gebeurtenissen voor dat het nog harder binnenkwam.

Naast de schrijfstijl is ook het onderwerp van Een natuurlijk erg bijzonder. Siamese tweelingen zijn erg zeldzaam en daardoor weten de meeste mensen er ook maar heel weinig van af. Sarah Crossan geeft in haar boek een mooi inkijkje in hoe het moet voelen om een Siamese tweeling te zijn en hoe het is om te leven met alle risico’s en gezondheidsproblemen die daaraan vast hangen. Ondanks alle doktersbezoekjes en bezoeken aan de psychiater blijken Grace en Tippi eigenlijk ook maar gewone tieners te zijn, die gewoon mee willen doen aan het normale tienerleven. Het leven van Grace en Tippi is echter helemaal niet zo “normaal”. Ze moeten namelijk de meest belangrijke beslissing uit hun leven nemen en welke keuze ze ook maken, dat kan levensbedreigende gevolgen hebben. Door de flaptekst van het boek weet je al dat die beslissing eraan zit te komen, maar uiteindelijk wordt er met zoveel plotwendingen naar die beslissing toe gewerkt dat het einde uiteindelijk hartverscheurend is.

Een is een bijzonder boek. Zowel qua onderwerp als qua schrijfstijl. Hoewel de schrijfstijl op een of andere manier wel bij het boek lijkt te passen, had ik er zelf tijdens het lezen soms toch wel wat moeite mee. Het onderwerp is origineel en maakt het boek zo uniek. Dit is namelijk het enige boek dat ik ken met een Siamese tweeling in de hoofdrol en alleen daarom zou ik het al aan iedereen aanraden om te lezen. Het geeft je namelijk een bijzondere inkijk in een leven waar je waarschijnlijk maar nauwelijks iets van weet.