Bijzonder boek

De geschiedenisleraar Tom Hazard ziet er uit als elke andere leraar van in de veertig. Hij is echter allesbehalve normaal. Door een zeldzame aandoening leeft hij al 439 jaar. Geen wonder dus dat hij zo levendig over geschiedenis kan vertellen tijdens zijn lessen dat het lijkt alsof hij er zelf bij was, dat was hij immers nooit. Voor veel mensen klinkt dit misschien als een droom om zo lang te kunnen leven, maar is het wel zo geweldig om zo oud te worden als je je nergens aan kan binden, je nooit verliefd mag worden en elke paar jaar van leven moet veranderen, omdat anders op gaat vallen dat je nauwelijks ouder wordt? Dat klinkt namelijk nogal als een eenzaam leven.

Het eerste leven is een boek dat lastig binnen een genre is in te delen. Eigenlijk is het een roman met allerlei verschillende elementen die naar voren komen. Zo is er overduidelijk veel aandacht voor historische zaken, maar heeft het door het lange leven van Tom ook een Science-fiction tintje.

Dit boek volgt gedurende het hele verhaal een vast patroon. Hoofdstukken in het heden wisselen af met hoofdstukken die zich in het verleden afspelen. De passages in het verleden die worden verteld, worden bepaald door bepaalde triggers die Tom in het heden krijgt waardoor hij terug denkt aan een bepaalde periode in zijn leven. Het verleden wordt hierdoor niet in chronologische volgorde verteld, maar dat is totaal niet storend. Ook op deze manier kom je namelijk beetje bij beetje steeds meer over het leven dat Tom tot dan toe gehad heeft te weten. Misschien is het zo zelfs wel beter dan in chronologische volgorde, omdat de passages in het verleden naadloos aansluiten bij wat er in het heden gebeurt.

Het eeuwige leven is niet perse een boek waarin heel veel gebeurt. Het verhaal kabbelt eigenlijk maar een beetje voort. Dat is ook niet waar dit boek om draait. Er zit misschien niet veel actie in, maar er zitten zoveel goede en mooie boodschappen in. Ik vond het dan ook jammer dat ik het boek uit had, want ik had nog wel even verder willen lezen en nog meer te weten komen over het verleden van Tom. Hij heeft namelijk vast nog heel veel meer meegemaakt in al die jaren dat hij leefde.

Tom is een personage waar je snel een band mee krijgt. Hoewel het een persoon is die heel anders is dan ik zelf kon ik ontzettend goed met hem meeleven. Ik raakte dan ook meteen heel benieuwd naar wat hij in zijn 439 jaar op aarde allemaal al heeft meegemaakt. En bij alles wat hem overkwam, leefde ik ontzettend met hem mee. Matt Haig krijgt het in Het eeuwige leven voor elkaar om een onderwerp dat niet heel realistisch is toch op zo’n manier te beschrijven dat het niet heel moeilijk is om je als lezer voor te stellen dat er echt mensen onder ons zijn die al zo’n vierhonderd jaar op deze aarde rondlopen. Duidelijk wordt ook dat hoewel het misschien aantrekkelijk lijkt om zo lang te leven, dat zeker niet altijd het geval is. Zeker niet als de mensen om je heen niet zo oud worden en je het gevaar loopt dat mensen ontdekken dat jij anders bent. De enige manier om te overleven is om telkens van leven te veranderen en zo min mogelijk contacten met andere mensen aan te gaan en dat is nogal een eenzame manier van leven.

Het eeuwige leven is een bijzondere roman die je laat nadenken over verschillende thema’s: tijd, liefde en identiteit komen allemaal aan bod in dit boek van Matt Haig. Het is een boek zonder al te veel actie, maar dat toch heel erg fijn leest. Het hoofdpersonage is makkelijk om een band mee te krijgen en van mij had het verhaal nog wel wat langer mogen duren. Een echte aanrader wat mij betreft!