Het spel van de engel

Het was dus alweer een behoorlijke tijd geleden dat ik De schaduw van de wind las, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo’n probleem. Het spel van de Engel is namelijk een prequel van De schaduw van de wind en daarom is het boek ook prima te volgen zonder dat je nog enige kennis hebt van het eerste deel in de serie. De gebeurtenissen in dit boek spelen zich zo’n twintig jaar voor de gebeurtenissen in De schaduw van de wind af.

Wat ik me nog wel kon herinneren van het lezen van het eerste boek in de Het kerkhof van vergeten boeken-serie was dat ik nogal moeite had om in het verhaal te komen. Bij Het spel van de engel was dit niet anders. De eerste paar hoofdstukken kon ik me echt niet concentreren op het verhaal en kreeg ik ook niet echt een binding met de personages. Na zo’n honderd bladzijden kwam ik wat meer in het boek, maar halverwege kreeg ik weer een beetje een dip, het verhaal duurde me eigenlijk wat te lang. Toen ik het einde begon te naderen, kon ik het boek echter nog maar nauwelijks wegleggen en wilde ik niks liever dan het boek zo snel mogelijk uitlezen.

In Het spel van de engel draait het om de schrijver David Martín die van een mysterieuze uitgever het aanbod krijgt om een boek te schrijven zoals dat nog nooit geschreven is. Al snel stuit hij op een boek dat jaren geleden door een andere schrijver bij dezelfde uitgever is verschenen en blijkt dat deze schrijver daar een hoge tol voor heeft moeten betalen. David ontdekt dat zijn eigen leven wel opvallend veel parallellen vertoond met deze andere schrijver en bekruipt hem het gevoel dat het aanbod misschien niet zo mooi is als het eerste leek…

Hoewel ik het boek soms wat traag vond gaan en ik af en toe ook helemaal geen zin had om in het boek te lezen, heb ik wel erg van het boek genoten. Carlos Ruiz Zafón is namelijk een schrijver die als geen ander een prachtige wereld met een mysterieuze sfeer neer kan zetten. Dat was al zo in De schaduw van de wind en Het spel van de engel doet daar op dit gebied zeker niet voor onder. Uiteindelijk werd ik ook wel heel benieuwd naar de afloop van het boek en wilde ik het boek het liefst zo snel mogelijk uitlezen. Het fijnste aan het boek vond ik de schrijfstijl van Zafón. Die schrijfstijl is heel beeldend en poëtisch en dat maakt het lezen van dit boek absoluut geen straf, al gaat het verhaal misschien soms wat traag.