Kleine brandjes overal

De familie Richardson woont in het ogenschijnlijk altijd rustige plaatsje Shaker Heights. De familie bestaat uit mevrouw (Elena) Richardson, meneer Richardson en hun vier kinderen (Trip, Moody, Lexie en Izzy). De familie heeft een tweede huisje voor verhuur en krijgen als huurders de alleenstaande moeder Mia Warren met haar puberdochter Pearl. Mia is kunstenares en het lijkt er op dat ze zich nergens voor lang willen settelen. De keurig welgestelde familie Richardson krijgt steeds meer banden met Mia en Pearl doordat de kinderen bevriend raken en Mia een betrekking aanvaard in de huishouding bij de Richardsons. Dochter Izzy Richardson is het buitenbeentje van de familie en heeft een enorme klik met Mia. Mia en Elena komen door een voogdij zaak van een vriendin van Elena recht tegenover elkaar te staan.

Het boek begint met een brand in het heden, waarna er teruggeblikt wordt op de gebeurtenissen die vooraf gingen. Soms wordt er tussendoor een sprong terug in de tijd gedaan. Door de terugblikken krijg je meer zicht op de personages, leer je ze beter kennen en begrijpen waarom ze bepaalde keuzes maken. Een belangrijk thema in het boek is het moederschap en moederliefde. Het bijzondere is dat de personages zo worden uitgediept dat je eigenlijk wel begrip kunt hebben voor alle vrouwen en hun verhalen terwijl ze soms lijnrecht tegenover elkaar staan. Het verhaal is mooi geschreven en ademt een heel prettige sfeer. De spanning zit in het feit dat je wilt weten waarom uiteindelijk de brand is gesticht, wat er in het verleden met Mia is gebeurd en hoe de voogdijzaak gaat aflopen.

Het boek zit vol kleine brandjes overal: "….iets aan Izzy raakte haar en vatte vlam” (pag. 97), “Toen al had Mia een idee van wat ze teweeg zou brengen; er prikte een warme geur in haar neus, als de eerste rookwalm van een vlammenzee ver weg” (pag. 130), “Bebe is de moeder,. Niet mevrouw McCullough. Iets aan deze zaak had een vonk in haar ontstoken” (pag. 162), “Diep van binnen vatte iets vlam, een vlam die jaren later in Izzy zou oplaaien.” (pag. 168), “Wat ze voor Jamie had gevoeld was niet meer dan een piepklein vlammetje, dat ook weer uitgedoofd was. Haar hele leven had ze geleerd dat hartstocht even gevaarlijk was als vuur. …..Een vuurzee moest te allen tijden worden vermeden, vond ze.” (pag 169).

Dit verhaal heeft me weten te boeien. Het is echt zo’n boek wat je met een zucht sluit omdat het zo jammer is dat het uit is. Ik zal zeker nog eens een verhaal oppakken van Celeste Ng!