Niet mijn favoriete Frieda Klein

Het begin van Zondagochtend breekt aan sluit naadloos aan op de gebeurtenissen in Als het zaterdag wordt. Hoewel het alweer een tijdje geleden was dat ik dat boek had gelezen, wist ik nog wel redelijk goed hoe het boek eindigde en ook dat ik daarna eigenlijk niet kon wachten om verder te lezen in het volgende deel van de serie.

Door het einde van het zesde deel verwachte ik vooral een boek vol spanning. Helaas viel dat uiteindelijk een beetje tegen. Er gebeurd wel ontzettend veel in het boek, maar echt spannend wordt het nergens. Het boek doet ergens zijn titel wel eer aan, want het hele boek doet wel een beetje denken aan een zondag: een vrije dag waarop niks hoeft en die maar een beetje voortkabbelt. Precies dat was Zondagochtend breekt aan voor mij.

Desondanks was het helemaal niet vervelend om dit boek te lezen. Het gebrek aan spanning zorgde er niet voor dat het boek ook traag las. Voor ik het wist had ik het boek namelijk alweer uit. Dit komt vooral door de fijne en vlotte schrijfstijl en dat er wel heel veel gebeurd in het boek, waardoor het nooit echt saai wordt.

Zondagochtend breekt aan is denk ik vooral bedoeld als springplank voor het slot van de serie en daarvan verwacht ik dan ook weer heel veel. Vooral door het open einde van dit boek, iets wat alle boeken in deze serie hebben: een compleet verrassend en open einde waardoor zelfs als het boek je een beetje tegenviel, je toch heel benieuwd raakt naar hoe het verhaal verder gaat. De Frieda Klein-serie van Nicci French is voor mij een serie waarbij mijn mening nogal verschilt over de boeken. Het ene boek vind ik helemaal geweldig en het volgende is dan weer een stuk minder. Zondagochtend breekt aan was voor mij helaas één van de mindere, maar nog steeds een prima boek om te lezen. Ik hoop alleen wel dat in het laatste deel de spanning weer helemaal terugkomt en dat de serie eindigt met een knaller.