Een melancholische terugblik op het leven en de waarde van vriendschap

Waar moet ik beginnen. Ja, de trefwoorden voor deze blinddate waren perfect. Is wat ik verwachtte NEE. Het boek, Hoe alles moest beginnen van Thomas Verbogt is, triggert bij mij bijna zwaarmoedigheid. Ik had heel veel moeite met alle dubbelzinnige verwerkingen van tijd, plaats, muziek in het verhaal. De zwaarmoedigheid en het melancholische is bijna besmettelijk, waardoor ik het niet aan een stuk door kon lezen. De titel snap ik bv ook niet helemaal. Hoe alles had moeten beginnen, geeft mij de suggestie dat alles vanaf een positievere manier (terug)bekeken gaat worden. Een positieve terugblik. Zelf vind ik het tegendeel waar.

De schrijfstijl is wel erg bijzonder en poëtisch. Daarom zou ik geneigd zijn om wel poëzie van Thomas Verbogt te willen lezen. Hier zou hij, via korte stukken, precies de juiste emotie van het moment kunnen aantikken. Een heel boek in deze stijl is voor mij te zwaar. De vraag die me sindsdien bezighoud, is: Is dit boek (semi)autobiografisch? Dit ben ik vooral gaan afvragen doordat het tijdperk waarin Thomas in het boek leeft, overeenkomt met de leeftijd van Thomas Verbogt en dan natuurlijk, dat ze beide dezelfde naam hebben.

Al met al vind ik het moeilijk om echt een goed en sluitend oordeel te geven over dit boek. Ja, het is mooi geschreven, beeldend, poëtisch, diepzinnig, maar vooral het eerste gedeelte door de ogen van een kind, te zwaar. Dit boek is echt voor een heel specifiek publiek, ik kan me voorstellen dat mensen er mee weglopen, maar ik niet.