Voorspelbaar en een beetje karig

Niet Nicci French's beste werk. Het is heerlijk geschreven, zoals gebruikelijk, maar het plot was te voorspelbaar. Halverwege het boek had ik al door wie het gedaan had en waarom. Het einde had een verrassing moeten zijn, maar het was overduidelijk dat het die kant op ging.

SPOILER ALERT

Ik had het toffer gevonden als gebleken was dat Alan en Dean dezelfde persoon waren, met een ernstige
multiple personality disorder. De persoonsverwisseling aan het einde zat er nogal dik aan te komen, aangezien Dean dat al eens eerder had gedaan, toen hij bij Frieda thuis langskwam. Zowel Frieda als de politie wisten dit, dus waarom zouden ze er opnieuw intrappen? Wat me ook verbassde is dat er zo'n groot gat zat tussen Rose's eerste interview en het einde, ik had verwacht dat er wel wat meer met die verhaallijn zou worden gedaan. Nu ging het als een nachtkaars uit. De Terry/Joanne-kwestie was ook evident. En waarom hebben we nooit meer gehoord wat er met Kathy gebeurd is? Haar verdwijning werd nu nogal onbeduidend, omdat we de kans niet krijgen ons aan het personage te hechten, omdat we zo weinig over haar weten. De professor maakte zich wel zorgen, maar ook om hem geven we niet zoveel, dus waarom zou Kathy ons iets kunnen schelen? Het hele verhaal was er sterker van geworden als we Kathy echt als een relevant personage hadden leren kennen en ze een rol in het verhaal zou hebben gespeeld. Nu is ze maar een figurant, een onbeduidende zijfiguur.