Wat ik nou vind van 'de stille patiënt '?

Tussen de recensie-exemplaren die ik deze maand beloofd had te lezen, vond ik gelukkig nog tijd om 'De stille patiënt' te verslinden.
Want dát heb ik gedaan, dit boek was in no time uit.

We hebben 2 verhalen in 1. Het verhaal van Alicia, grotendeels als dagboeknotities en het verhaal van Theo, psychotherapeut.

Theo is gefascineerd door het 'geval' Alicia.
Een jonge kunstschilderes die, nadat ze 6 jaar eerder haar man dood schoot, geen woord meer heeft gesproken.

Hij wordt aangenomen bij de kliniek waar Alicia wordt behandeld, en is er van overtuigd dat de huidige behandelmethoden haar geen goed doen. Hij haalt de Chef de Clinique over om hém als behandelend therapeut voor Alicia in te zetten.
Al snel veronderstelt één van de andere therapeuten dat Theo in Alicia's gevaarlijke web van verleiding vast komt te zitten.
Theo ontkent dit ten zeerste, maar ziet hij alles zelf nog wel helder?
En.. aangezien Alicia niets meer heeft gezegd sinds de moord... heeft ze nooit ontkend, maar óók nooit bevestigd dat zij de moordenaar was.
Hééft ze het dus wel gedaan?

Kun je je nog herinneren dat je als kind bij een spannende film letterlijk op het puntje van je stoel zat te wippen van spanning en nieuwsgierigheid?

Zo voelde ik me meer en meer richting het einde van het boek. En dan, pakweg 25 pagina's vóór het einde, weet je hoe het zit. Maar hoe het afloopt, dat is dan nog altijd een raadsel.

Het boek houdt je alert, geeft niets te vroeg weg, wijdt niet uit in overbodige scenes en heeft een originele invalshoek.

Een Griekse tragedie vormt de inspiratie van de kern van dit verhaal. Maar hebben deze beiden ook dezelfde uitkomst?

4,5 duim!