Lezersrecensie
...met af en toe een regenwolkje..
Niet het genre waar ik normaal voor zou kiezen, maar een berichtje van de auteur maakte me zodanig nieuwsgierig, dat ik dit boek wel wilde proberen.
Het boek vertelt het verhaal van Brenda en haar man Albert (Ap), die alle zekerheden in Nederland verruilen voor een leven in Spanje, waar ze hun dromen willen gaan najagen. Immers... wie alleen maar droomt, komt óók nergens.
Met in mijn achterhoofd een paar met één oog gekeken afleveringen van 'Ik vertrek', weet ik niet zo goed wat ik moet verwachten. Wordt dit een succes-story, met wat wijze lessen voor de deelnemers van het eerder genoemde programma hoe het wél moet?
Of is dit een verhaal van tegenslag na tegenslag en een waarschuwing voor een ieder met dezelfde plannen? In dit geval zou de titel van het boek een vorm van sarcasme zijn waar ik oprecht van kan genieten.
Maar geen van beiden is het geval. Brenda heeft een, in mijn ogen, eerlijk verhaal geschreven van hun pogingen iets van het leven in Spanje te maken (vrij naar Hendrik Groen). Met humor neemt ze je mee in de voor ons, Hollanders met ontelbaar veel regeltjes, af en toe volslagen onbegrijpelijke cultuur van de plaatselijke bevolking in Andalusië. Een café wat alleen open is als de eigenaar zin heeft om het café open te gooien, een huisbaas die spontaan besluit een slot op één van je kamers te hangen, je zal er maar mee moeten dealen. In een taal die niet je eigen is.
Maar óók de gastvrijheid, de prachtige omgeving en de geschiedenis van het land komen terug in haar verhaal.
Brenda wil in Spanje levensverhalen gaan optekenen van mensen, die dan een weekje doorbrengen in een 'villa Felderhof'-achtig hotel om haar hun verhaal te vertellen.
Albert wil wielrenvakanties gaan organiseren.
Als ik dit lees, kan ik me van Alberts plan nog wel indenken dat het slaagt, Brenda's idee kan mij niet helemaal pakken. Ik blijk niet de enige met dit gevoel.
Misschien is het het feit dat het zo lastig in te kaderen is, is het een gevoelskwestie, ik weet het niet. Maar feit blijft dat ik alleen maar bewondering kan hebben voor iemand die niet alleen een droom heeft, maar er ook voor durft te gaan. Al betekent het dat je af en toe je droom íets bij moet sturen.
Of die droom een nachtmerrie wordt, of daadwerkelijk een droom die werkelijkheid wordt?
Ik zou zeggen: lees het boek.
Het leest prettig weg, is herkenbaar (ook als je níet naar Spanje vertrokken bent) en je waant je als snel in een dorpje in Spanje, want Brenda weet de sfeer erg goed over te brengen.
Af en toe vind ik dat ze iets te veel verzandt in details, waarbij ik merk dat ik dan wat snel overheen lees.
Al met al vond ik het een prettige schrijfstijl, het boek las snel weg en heeft geen moment verveeld.
http://www.watiknouvind.com/2018/02/wat-ik-nou-vind-van-in-spanje-schijnt.html
Het boek vertelt het verhaal van Brenda en haar man Albert (Ap), die alle zekerheden in Nederland verruilen voor een leven in Spanje, waar ze hun dromen willen gaan najagen. Immers... wie alleen maar droomt, komt óók nergens.
Met in mijn achterhoofd een paar met één oog gekeken afleveringen van 'Ik vertrek', weet ik niet zo goed wat ik moet verwachten. Wordt dit een succes-story, met wat wijze lessen voor de deelnemers van het eerder genoemde programma hoe het wél moet?
Of is dit een verhaal van tegenslag na tegenslag en een waarschuwing voor een ieder met dezelfde plannen? In dit geval zou de titel van het boek een vorm van sarcasme zijn waar ik oprecht van kan genieten.
Maar geen van beiden is het geval. Brenda heeft een, in mijn ogen, eerlijk verhaal geschreven van hun pogingen iets van het leven in Spanje te maken (vrij naar Hendrik Groen). Met humor neemt ze je mee in de voor ons, Hollanders met ontelbaar veel regeltjes, af en toe volslagen onbegrijpelijke cultuur van de plaatselijke bevolking in Andalusië. Een café wat alleen open is als de eigenaar zin heeft om het café open te gooien, een huisbaas die spontaan besluit een slot op één van je kamers te hangen, je zal er maar mee moeten dealen. In een taal die niet je eigen is.
Maar óók de gastvrijheid, de prachtige omgeving en de geschiedenis van het land komen terug in haar verhaal.
Brenda wil in Spanje levensverhalen gaan optekenen van mensen, die dan een weekje doorbrengen in een 'villa Felderhof'-achtig hotel om haar hun verhaal te vertellen.
Albert wil wielrenvakanties gaan organiseren.
Als ik dit lees, kan ik me van Alberts plan nog wel indenken dat het slaagt, Brenda's idee kan mij niet helemaal pakken. Ik blijk niet de enige met dit gevoel.
Misschien is het het feit dat het zo lastig in te kaderen is, is het een gevoelskwestie, ik weet het niet. Maar feit blijft dat ik alleen maar bewondering kan hebben voor iemand die niet alleen een droom heeft, maar er ook voor durft te gaan. Al betekent het dat je af en toe je droom íets bij moet sturen.
Of die droom een nachtmerrie wordt, of daadwerkelijk een droom die werkelijkheid wordt?
Ik zou zeggen: lees het boek.
Het leest prettig weg, is herkenbaar (ook als je níet naar Spanje vertrokken bent) en je waant je als snel in een dorpje in Spanje, want Brenda weet de sfeer erg goed over te brengen.
Af en toe vind ik dat ze iets te veel verzandt in details, waarbij ik merk dat ik dan wat snel overheen lees.
Al met al vond ik het een prettige schrijfstijl, het boek las snel weg en heeft geen moment verveeld.
http://www.watiknouvind.com/2018/02/wat-ik-nou-vind-van-in-spanje-schijnt.html
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van BibliophileSan
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
