Wat ik nou vind van...'Kom je spelen?'

Hoewel de titel dit keer geen kinderliedje is, lijkt het boek perfect in de reeks over Helen Grace te passen. Toch is dat niet zo; 'Kom je spelen' is (vooralsnog) een standalone van de hand van deze schrijver.
Vooralsnog? Ja, want in mijn ogen kan er prima een reeks volgen over één van de hoofdpersonen. En dan dit keer niet over een politievrouw (heel eerlijk, de politievrouw in dit boek, Gabrielle Grey, vond ik ook niet bijster sympathiek overkomen) maar over psycholoog Adam Brandt.

Adam wordt gebeld om hulp te verlenen aan een meisje dat is aangehouden en op het politiebureau zit. Zij zou een man hebben aangevallen. Op de vraag waarom ze dat deed, antwoordt ze alleen maar 'dat ze hem wilde waarschuwen'.
Nog diezelfde dag wordt de man vermoord.
Toeval? Heeft het meisje (Kassie) iets met de moord te maken? Of is er meer aan de hand?
Rechercheur Gabrielle Grey komt na de moord terug bij Kassie, ze zou immers betrokken kunnen zijn bij de moord.
Maar Kassie doet een heel ander verhaal uit de doeken; aan Adam vertelt ze, dat zij kan zien hoe en wanneer mensen dood gaan. En er is geen manier om daar onderuit te komen...
Als wetenschapper verwerpt Adam dit idee, maar hij raakt wel gefascineerd door dit meisje.

Maar dan gebeuren er meer dingen, die Adam aan het twijfelen brengen.
En stél nou dat Kassie de waarheid spreekt... dat zou betekenen dat het leven al vanaf de geboorte bepaald is, dat er sprake is van lotsbestemming... en vrije wil zou dan een fabeltje zijn...

Hoe bevalt de eerste standalone van deze auteur?
De schrijfstijl is inmiddels vertrouwd, er zit genoeg vaart in het verhaal en er is sprake van een sadistische moordenaar. So far, so good.
Dit keer dus géén rechercheur met privé sores in de hoofdpersoon, maar een psycholoog met een mooi huis, een mooie vrouw en een kindje op komst.
Én Kassie, een 15 jarig meisje met een behoorlijke rugzak. Niet alleen kan zij zoals ze zegt 'de dood zien aankomen', haar vader is al jong overleden, haar moeder heeft 3 baantjes om de eindjes aan elkaar te knopen, ze wonen niet in de beste wijk en ze hoort eigenlijk nergens echt bij.

En die 'gave', daar moest ik eerst even aan wennen. Want zoiets paste voor mij niet helemaal in de stijl van Arlidge's boeken.
Dat gezegd hebbend, besef ik me ook dat dat alleen gebaseerd is op de eerder genoemde reeks. En aangezien dit boek daar compleet los van staat, is het dus helemaal niet logisch om die veronderstelling te hebben.

1 personage in het boek vond ik een wat dubieuze rol hebben; ik snap niet helemaal wat de verhaallijn toevoegt aan het grote geheel; Jane Miller. Wanneer er tóch een vervolg op dit verhaal komt, en Jane daarin terugkomt, kan ik er nog enigszins begrip voor opbrengen, maar nu vond ik het een vreemde toevoeging. Daar op aansluitend; Redmond. Wat gebeurt daar verder mee?

Een aantal zaken (buiten de net genoemde) riepen toch nog wel wat vraagtekens op. Waarom zeiden sommige mensen bepaalde dingen (niet)? Waren sommige vraagstukken van de politie blijkbaar gewoon toeval?
En dat vond ik dan wel weer jammer, want ik blijf daar dus het hele boek op zitten wachten, ik wil dan graag dat alle eindjes netjes worden afgesloten.

Ik had het boek ondanks de ruim 500 pagina's binnen een dag uit, waarmee het duidelijk mag zijn dat het een prima boek was; fijne schrijfstijl, genoeg spanning en snelheid... Ik geef het boek dan ook met plezier 4 duimpjes!