Wat ik nou vind van 'Mijn indianennaam was Blanke Appel'?

Selfpub, een manier voor (debuterende) auteurs om hun boeken op de markt te zetten. Hierdoor is er echter wel veel minder reclame voor deze boeken, want er is geen uitgever die de boeken promoot.
De auteur zal dus zelf werk moeten maken van de promotie en daarnaast zijn er gelukkig wel een aantal goede initiatieven om deze boeken aandacht te geven. Zo ook het 'Selfpubcafe', een FB-pagina waarvan uit deze boeken worden doorgestuurd naar lezers die op hun beurt dan weer een recensie van het boek achterlaten.

Ik doe hier graag aan mee en zo kwamen er al diverse selfpub-boeken hier langs. Zo ook deze van Dorothea Born, 'Mijn indianennaam was "Blanke Appel" ',
De belevenissen van een blanke vrouw bij de Navajo-Indianen in Monument Valley.

Het is Dorothea's eigen verhaal; ze schrijft het dan ook vanuit haar eigen perspectief.

(Dorothea) Born in the USA
Dorothea is een jonge vrouw die graag reist. Op één van haar reizen in Amerika belandt ze in Monument Valley, het gebied van de Navajo-Indianen.

Ze wil graag mee op een tocht te paard door het gebied. Eén van de gidsen, Jamison, trekt haar aandacht. Ze wordt hopeloos verliefd op hem en het gevoel blijkt wederzijds.
Mooi, happy end zou je denken.
Maar zo makkelijk is het niet. Jamisons familie ziet het niet zo zitten dat hij met een vrouw is die niet Navajo is.
Ondanks dat ze er alles aan doet om zich de cultuur eigen te maken.
Wat, zelfs buiten de taalbarriere om, best een opgave is. Want hoe ga je er als nuchtere Nederlandse vrouw mee om dat je boze geesten kan aanwakkeren door je mes verkeerd in je eten te zetten? Of dat er voor de meest uiteenlopende redenen ceremonies gehouden moeten worden, die niet alleen dagenlang duren, maar ook dagenlange voorbereidingen vergen? Terwijl je met je westerse achtergrond de dingen zó anders aangepakt zou hebben.
Maar je je aan de andere kant beseft, dat je pas geaccepteert gaat worden wanneer je je helemaal overgeeft aan alle gewoonten en gebruiken van de cultuur.
Liefde overwint alles, zeggen ze. Maar overwint het ook je éigen cultuur, hoe je diep van binnen in het leven staat en over bepaalde dingen denkt? Wanneer zijn je dromen sterker dan de hobbels die je moet overwinnen om ze te kunnen volgen?

Dorothea schrijft met erg veel respect over de gebruiken en rituelen van de Indianen.
Ik heb het boek daardoor met plezier gelezen, maar ook met verbazing. Verbazing over hoe Dorothea ondanks haar nuchtere kijk op dingen tóch gaat geloven in de spirituele zaken die zo belangrijk zijn in de door haar vaak genoemde 'Navajo way of life'.

Erg leuk vond ik de foto's in het boek. Zonder de foto's zou het een stuk lastiger zijn een goed beeld te krijgen van het leven in Monument Valley, ondanks dat de auteur prettige en duidelijke omschrijvingen geeft.

Wat me ook positief opviel, was dat er weinig fouten in het boek stonden. Dat is láng niet altijd het geval bij selfpub-boeken, aangezien daar vaak geen redactierondje gedaan wordt door een professionele redactie. De paar foutjes díe ik gespot heb, zijn dan ook makkelijk te vergeven.

Toch had het boek wat mij betreft een 50 pagina's korter kunnen zijn.
Ik merkte dat ik het op een gegeven moment wel 'een beetje wist'. Natuurlijk niet écht, ik was er niet bij, maar ik vond het wel prima zo.
Toch, nu het boek uit is, weet ik dat die laatste 50 blz wel gewoon nodig waren om het boek naar een einde te schrijven, maar op het moment van lezen verslapte mijn aandacht daar nogal.

Mijn score voor dit boek? Een prima 7, oftewel 3,5 duim!