Niet vergelijken met de serie

Orange is the new black. Wie kent de serie niet? Iedereen heeft er minstens van gehoord.
De hitserie over een jonge vrouw wiens leven prima op orde is, maar voor een drugs gerelateerd vergrijp uit haar verleden wordt veroordeeld tot een gevangenis straf.

Dat de serie gebaseerd was op het boek van Piper Kerman, waarin zij haar ervaringen deelt, wist ik ergens wel. Maar de serie en het boek zijn toch totaal verschillend.

Ik had bij iedere gedetineerde die benoemd/beschreven werd de neiging om het tv-personage erbij te bedenken. Bij sommigen was dat duidelijk; Pop in het boek is bijvoorbeeld overduidelijk Red in de serie; al is hun achtergrond wel degelijk anders. En ook de ontwikkelingen in de serie zijn echt anders dan in het boek.

Aangezien ik alle afleveringen van OITNB op Netflix gezien had, vóór ik überhaupt het boek in huis had, maakte dus dat ik bang was dat ik continu zou vergelijken. En op zekere hoogte deed ik dat wel, maar aangezien de personages toch echt anders zijn, was het niet zo dat ik het storend vond dat hun verhaallijnen anders waren; het waren immers niet dezelfde personen.

Vanaf het moment dat Piper in het boek echter uit Danbury weg gaat en in andere gevangenissen terecht komt in aanloop naar het proces, gaat het boek ineens in een stroomversnelling, op zo een manier dat ik dat ook ging doen. Ik merkte dat ik meer de bladzijdes begon te scannen ipv echt te lezen en moest dan ook meerdere malen terugbladeren omdat ik dingen gemist had.
Wellicht miste ik de interacties met de andere dames uit Dansbury (die overigens totaal níet, maar dan ook écht níet te vergelijken zijn met de 'interacties' in de serie. Toen mijn moeder vroeg of de serie wat was heb ik het haar afgeraden uit plaatsvervangende gene. Vriendinnen die ernaar keken, prima! Leuk! Maar mijn moeder die naar een beffende Big Boo zit te kijken, vind ik *noem me preuts* toch een dingetje), maar het boek wist mijn aandacht vanaf daar niet meer echt vast te houden.

Maar goed, het zijn de belevenissen van de auteur, dus om daar nou een andere draai aan te geven enkel en alleen om mijn aandacht vast te houden is ook weer zo wat, dus ik moet het er maar mee doen.

Omdat de eerste 280 bladzijden wél prettig lazen en omdat ik me echt, oprecht verbaasd heb over de beschreven gang van zaken van bijvoorbeeld het re-integratie programma (welk prográmma??) geef ik dit boek 3 duimpjes. Niet waanzinig goed, wel goed te pruimen.

http://www.watiknouvind.com/2017/12/wat-ik-nou-vind-van-oranje-is-het.html