Wat ik nou vind van 'Sluipwesp'?

Ik haat wespen. Echt. Uit de grond van mijn hart. Ze zullen ongetwijfeld érgens goed voor zijn (?) maar laat ze dat dan vooral lekker ergens anders doen.
De cover van dit boek trok me dan ook niet. Een wesp. Wesp = stom.
Maar de recensies die ik af en toe voorbij zag komen over dit boek, waren níet zo stom. Die waren eigenlijk gewoon positief.

En aangezien ik tóch boeken aan het bestellen was... belandde ook dit boek in mijn winkelmandje. Dat draagt tóch makkelijker, zo'n virtueel mandje...

De volgende dag had ik 'Sluipwesp' dan ook in huis. Met een harde bons viel het op mijn deurmat. Há, 1- 0 voor mij vs. wesp. Wát nou, sluipwesp. Heard you coming!

Het is het verhaal van Maud. Maud heeft een vervelende relatie achter de rug, waarbij haar narcistiche echtgenoot haar niet alleen fysiek, maar ook psychisch mishandelde.
Dit ging zo ver dat ze uiteindelijk opgenomen werd en hun zoontje niet meer mocht zien voor zíjn veiligheid.
Maud weet beter, maar kan niets aan de situatie doen. Haar leven bestaat nu vooral uit haar werk in het mortuarium.
Op een dag krijgt ze een goede bekende op haar tafel. Althans, ze dácht dat ze hem goed kende...
Een envelop die ze onder ogen krijgt, zorgt dat ze een en ander uit gaat zoeken.
En dan blijkt de wereld kleiner dan ze dacht.
Maud moet bepaalde confrontaties aan gaan.

Mauds zoektocht naar Ilse vond ik eeuh... bijzonder.
Voor zover ik begreep kende Maud Sjoerd nog niet zó lang. En gezien haar functie vond ik het dan ook niet kunnen dat ze doet wat ze doet.
Het verhaal rondom Sjoerd en Ilse vond ik geen verrassing en ook allemaal nét wat te toevallig.

In mijn ogen draait het boek dan ook eigenlijk om het ándere verhaal, het verhaal wat sluimert, zich op de achtergrond af lijkt te spelen, tot het zichzelf ineens brutaal op de voorgrond positioneert.
Kan Maud, als regisseur van haar eigen leven, dit toelaten? Of moet ze zelf de touwtjes weer in handen krijgen en het gordijn laten zakken voor deze verhaallijn?

Annerieke heeft een prettige, realistische manier van schrijven. Ze laat Maud méns zijn, met alle tegenstrijdige gevoelens en gedachten en 'achteraf-niet-zo-handige-acties' die een mens soms heeft.

Een boek met plussen en minnen voor mij dus. Toch een boek dat ik wel zou aanraden, want het heeft me zeker wel geboeid en ik las het dan ook snel uit.
Een volgend boek van deze auteur zou ik waarschijnlijk ook oppakken. Ook met een naar beest op de cover.
3,5 duim !