Wat ik nou vind van 'Wie is nou normaal?'

'Het hartveroverende verhaal van een jongen die een meisje wil zijn'

Dit boek kocht ik na een tip op Instagram. Ik vind het ontzettend goed dat er boeken zijn over dit onderwerp, die het bespreekbaar maken, die er misschien voor kunnen zorgen dat het allemaal wat meer als normaal gezien wordt.
Want wat is er nu abnormaal aan iemand die zichzelf wil zijn?
Eigenlijk is het absurd dat we het dapper vinden als iemand 'uit de kast komt' of ervoor uit komt dat hij of zij in het verkeerde lichaam is geboren. We vinden het tenslotte ook niet dapper als iemand zegt hetero te zijn.
De reden dát we het dapper vinden, is dat diegene wellicht te maken gaat krijgen met vooroordelen en discriminatie. En dat is natuurlijk gewoonweg belachelijk.

Dit boek volgt 2 jongens, David en Leo. Beiden vertellen in de 'ik'-vorm, een ander lettertype zorgt ervoor dat je als lezer weet wie er aan het woord is.

David voelt zich al zijn hele leven een meisje, maar durft dit thuis niet te vertellen. Felix en Essie, zijn beste vriendenstel, weten het wél en accepteren hem zoals hij is.
Als hij op een dag op school wordt lastiggevallen door Harry, de bullebak van de school, heeft die ineens een optater te pakken uit onverwachte hoek. Leo, de nieuwe jongen op school, neemt het op voor David.
David is het ontzettend dankbaar en langzaam maar zeker ontwikkelen zij een bijzondere vriendschap.


" 'David, ik ben thuis!' roept mama. Ze is eerder terug van haar afspraak.
Ik frons en luister hoe ze haar schoenen uittrapt en haar sleutels in het schaaltje bij de deur laat kletteren. Vlug trek ik de gehaakte deken die aan mijn voeten ligt tot aan mijn kin over me heen. Ik zit net in de juiste houding als mama de woonkamer binnenkomt.
Meteen trekt ze een gezicht.(…)
De overgaande telefoon is mijn redding. Als mama opstaat, blijft de deken aan haar ring haken. Ik graai er nog naar, maar het is al te laat.
Ze staat me verbaasd op te nemen. 'David, heb je nou mijn nachtpon aan?' (…)
'Hij leek me zo lekker koel,' zeg ik gauw. 'Je weet wel, net als die lange witte jurkdingen die Arabieren dragen.'
'Hm,' zegt mam.
'Ik zou maar opnemen,' zeg ik met een knikje naar de telefoon. "


Lief, verdrietig, ontroerend, grappig; dit boek sleurt je door allerlei emoties heen.
Zo boos als je je voelt op Harry, zo blij wordt je van de trouwe vriendschap tussen David, Essie en Felix.
Het verdriet dat je voelt voor Leo, staat kaarsrecht tegenover de heerlijke bingo-avond van David.
En ook leren we nog maar eens dat als we niet het hele verhaal kennen, we niet te snel moeten oordelen. Want je weet nu eenmaal niet wat er achter gesloten deuren gebeurd is.

Een mooi boek, geschreven als YA, maar ook gewoon voor volwassenen prima te lezen.
Ik zou bijna zeggen, maak dit boek verplichte kost op het voortgezet onderwijs!

Het is makkelijk leesbaar, en maakt dat je begrip krijgt voor de situatie waarin transgenders zitten.
Desondanks wordt het boek nergens belerend, het neemt je gewoon mee in het verhaal.

Ik heb het met veel plezier gelezen en geef het dan ook 4 duimpjes