Tot leven

Het begon meteen goed, want het voorwoord van Peter Buwalda raakte me, zoveel passie! Ik “leerde” dat grote sterren als Bob Dylan, John Lennon, Paul McCartney, Bruce Springsteen, etc. allemaal fan waren en zich hebben laten beïnvloeden door de muziek van Elvis. En ik wist wel dat hij op het eind van zijn korte leven doodongelukkig was, maar het komt toch wel heel erg binnen als je in dit boek leest hoe erg het gesteld was met hem. Dat hij zó eenzaam, zó onzeker en zó depressief was, zelfdestructief…
Ik las hoe erg hij gevangenzat in zijn leven, wat geregisseerd werd door die vreselijke (zo voelt het voor mij) Kolonel Tom Parker. Dat hij begon als een arme jongen met passie voor muziek, een jongen die zichzelf gitaar leerde spelen, die geen enkele muzikale scholing had, die heel veel geluk had en doorbrak met That’s All Right Mama. Een jongen die er ook van droomde om acteur te zijn. Maar toen hij eenmaal dé Elvis Presley was moest blijven voldoen aan Elvis zijn, aan geld verdienen, veel geld (omdat hij ook veel uitgaf), uit het zicht verloor wie hij diep vanbinnen was, zijn passie niet meer kon volgen door zijn wurgcontract met Parker. Dat hij een man werd die steeds ongelukkiger werd en heel veel heeft gemaakt, flopfilms en de bijbehorende muziek, waar hij helemaal niet blij van werd.
Wat heeft hij ontzettend veel gedaan/gemaakt in ontzettend korte tijd. Ik heb me dat nooit zo beseft. Vind je het gek dat je jezelf compleet verliest als je zóveel moet werken? Nooit rust, altijd voldoen aan een bepaald imago…
Door het lezen van deze biografie kwam Elvis echt weer even tot leven voor me. En man, wat heeft zijn verhaal me geraakt. Na het lezen van zijn tragische levensverhaal blijf ik vooral met grote “wat als?” vragen zitten.
“Wat als zijn moeder langer had geleefd?”
“Wat als hij Kolonel Parker nooit ontmoet had?”
“Wat als hij sterker was geweest en meer voor zichzelf was opgekomen?” …
Het enige wat ik heb aan te merken op dit boek is dat ik de schrijfstijl soms ietwat hakkerig vond, korte opmerkingen soms, wat hak op de tak. Maar dat was gelukkig niet vaak zo en verder heb ik het verhaal gewoon verslonden.
Elvis mag dan wel al 40 jaar dood zijn, voor mij leeft hij voort in zijn muziek en in mijn gevoel voor deze bijzondere man, die zoveel heeft betekend voor de muziekwereld.