Knap werk

Rockster Roxy (28) leeft op seks, drugs en rock ’n roll. Onder invloed schrijft ze de beste nummers en ondertussen kan ze gewoon ook echt niet meer zonder stimulerende middelen. De reden waarom ze 10 jaar geleden uit Nederland vertrokken is zonder om te kijken, daar heeft ze het niet over. Maar als haar beste vriendin onverwachts overlijdt stort ze compleet in en wordt ze door haar manager terug naar huis gestuurd.
Daar staat ze dan ineens weer op het platteland, in de koeienvlaaien, tussen haar familieleden van wie ze vervreemd is geraakt en die vérre van rock ’n roll zijn…
En dan is er ook nog Arno, haar vroegere beste vriend…
Zal het haar lukken de confrontatie met haar verleden, haar gevoelens en haar drugsverslaving aan te gaan? Is ze echt zo alleen op de wereld als ze denkt?
Ik val maar meteen met de deur in huis: Wat een egoïstische trut – excuse my words – is die Roxy zeg! Alles draait om haar en haar drang naar zelfdestructie. Wat wou ik haar graag (vaak) een schop onder haar hol geven en haar oogkleppen afrukken. Ik vond haar helemaal geen sympathieke hoofdpersoon en het duurde heel lang voor het me toch lukte een beetje sympathie voor haar op te brengen…
Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat Lisette dus een heel sterk verhaal heeft geschreven; want ze riep me een emoties in me op!
Irritatie: drugsgebruik Roxy, frustratie: haar egoïsme en oogkleppen, en medeleven: met dat getraumatiseerde meisje in haar. En ze wist me aan het lachen te krijgen met haar geweldige (woord-/poep-)grappen!
Een verhaal wat me zeker niet onberoerd liet…
Helemaal het einde (ik denk altijd aan dit boek als Denk maar niet dat dit een liefdesliedje is, de werktitel) is heel anders dan we van Lisette gewend zijn. Veel serieuzer, meer intense emoties en wat minder luchtig. Maar toch is het ook weer wel een échte Lisette: gevoelig en met onwijs veel humor!
En ondanks dat Roxy niet mijn favoriete hoofdpersonage is, heeft Lisette toch weer even een knap staaltje werk geleverd.