Ontroerende roman

Dat Judith sterke en levensechte thrillers kan schrijven, dat wist ik al, maar nu weet ik dat ze dat ook kan met romans! Als je de korte inhoud leest van In seizoenen dan weet je dat het een heftig en emotioneel verhaal gaat worden. Wordt het dan niet te zwaar? Het is natuurlijk een beladen onderwerp: het gevecht van een moeder tegen kanker (en tegen de botheid van het Nederlandse ziekenhuis) en een zoon die maar niet wil accepteren dat het steeds slechter gaat met zijn moeder.

David steekt in probleemsituaties het liefst zijn kop in het zand. Dat deed hij toen zijn vader vertrok om met een man te gaan samenleven, dat deed hij toen zijn jeugdliefde het uitmaakte omdat hij te verstikkend was, en dat doet hij nu zijn moeder opgegeven is. Annabel weet diep vanbinnen al gauw dat het einde nadert, maar voor haar zoon, waar ze een hechte band mee heeft omdat ze zo lang met zijn tweetjes zijn geweest, blijft ze vechten en nieuwe behandelingen uitproberen in Leuven.

Ondertussen leven zowel Annabel als David steeds meer in het verleden. Annabel vlucht in haar dagboek van toen ze 14 was en dolverliefd op Ronnie en toen ze voor het laatst echt gelukkig was, want die zomer kwam daar abrupt een einde aan… En David, hij is schoolfotograaf, ontmoet een 12-jarig meisje dat enorm lijkt op zijn jeugdliefde Penny. Hij raakt geobsedeerd door haar en gaat wat morele grenzen over. Hij is ervan overtuigd dat Penny na al die jaren bij hem terug zal komen. Vechten voor zijn huwelijk met Josefien doet hij niet meer, waarom zou hij?

In seizoenen wordt gelukkig nergens te deprimerend. Als is het natuurlijk wel een enorm ontroerend verhaal, waarbij je zeker een brok in je keel krijgt. Judith neemt je echt mee in het hoofd van David en van Annabel en daarmee in het gevecht tegen het onvermijdelijke einde. Alle emoties komen binnen, de ontkenning, de hoop en de wanhoop. Levensechte personages en een levensecht verhaal.
In seizoenen is een indrukwekkende roman en een prachtig eerbetoon van Judith aan haar moeder.