Klein verhaal, Groots verteld

De regen van Ionah, is een prachtig klein verhaal, groots verteld.
Vol met zinnen die je in je hart wilt bewaren.
“ Wees niet bang te falen of te sterven, want niets is zoveel waard als wat je hart je ingeeft”.
Het boek staat vol met dit soort zinnen, dit is de reden, dat “De regen van Ionah”, een ereplaats in mijn boekenkast krijgt, en ik hem voor altijd zal bewaren, en herlezen.
Een groots en meeslepen leven heeft onze hoofdpersoon niet.
Ook zijn er geen ingewikkelde constructies, of moeilijke woorden nodig, om tot tranen toe bewogen te raken.
De essentie van het leven, wordt hier beschreven.
Je wilt het ook zo snel mogelijk uitlezen, omdat je bij elke bladzijde je adem inhoud, wat gaat Ionah doen, in die uitzichtloze woestijn.
Maar als je het uit hebt, mis je de woestijn, het kleine leven, mis je Ionah, en wil je het boek weer opnieuw lezen.
Zijn moeder leert hem de basisbehoefte van het leven.
Ze leert hem hagedissen te vangen, omdat ons lichaam zonder eten, eerst ons vet zal verbranden en daarna onze spieren, en daarna gaan we dood.
Ze leert hem dat ‘De put”, die ze eigenhandig heeft uitgegraven, belangrijker is dan zijzelf, zonder de put zouden ze onherroepelijk sterven.
Ze leert hem vechten, omdat dat in de aard van de mensen zit.
“Ze leerde me vechten tot je won of neerging, en geen genade tonen”, “ In een wereld van zand liet ze me zien hoe ik mijn hart kon verstenen”.
Ze verteld hem over een wereld, die ze heeft gekend.
Maar niet te veel want zegt ze “ Als ik je alles verteld wat ik heb gekend, zou je naar dingen gaan verlangen die je niet kunt krijgen. En verlangen kan je gek maken op een plek als deze”.
Ze verteld hem wel dat er regen bestaat, Ionah verlangt het meest van alles naar regen.
Hij vraagt aan zijn moeder, ”Denk je dat de woestijn ons ooit regen zal sturen” ?
Zij zegt, “ Als jou moed, jouw inspanning en jouw opoffering hem zo ontroeren dat hij op je huilt”.
Maar zijn moeder gaat dood, haar naam was Aashta, dat betekend ‘geloof’.
Geloof is datgene wat je rest als je verder niets meer hebt.
Ionah is dan twaalf jaar.
Tot zijn eenentwintigste praat hij alleen nog met zichzelf.
Hij is bang dat hij mama’s woorden zal vergeten, en haar woorden zijn het enigste dat hij nog heeft.
Dus elke dag herhaald hij hardop haar woorden, om ze niet te vergeten.
Dan vind hij in de woestijn een man “Shui”, Shui betekent “water”, Ionah zegt “ Ik heb water gevonden in de woestijn”.
Hij red Shui het leven, en dat zal zijn leven voorgoed veranderen.
Shui denkt dat Ionah wellicht de laatste onbedorven mens op de wereld is.
Shui leert te zwijgen , en te luisteren naar alles wat Ionah niet te zeggen heeft , en dat is veel, want hij weet bijna niets , alleen de woorden van zijn moeder.
Gaan zitten luisteren naar iemand die niets te zeggen heeft, dat is de woestijn.
Shui begrijpt dat.
Maar ook Shui gaat dood.
Hoe gaat Ionah verder, nu hij veel meer verhalen kent, dan zijn moeder hem vertelde?
En zal hij ooit de felbegeerde regen voelen op zijn huid ?