Van Kop tot Been

Rusteloze benen is een bekend syndroom waar veel mensen aan lijden en de titel van het boek. KOPP (Kinderen van Ouders met Psychische Problemen) daarentegen is iets waar weinig aandacht aan besteed wordt. Claudia Biegel probeert in de haar roman beide syndromen gekoppeld naar voren te brengen. De hoofdpersoon zou over beide syndromen moeten beschikken. Rosalie heeft rusteloze benen. Dat ze dan ook nog KOPP kind is en wat dat allemaal betekent moet in de context van het boek zelf naar voren komen. Kennelijk kan een patiënt met het bedoelde syndroom minder makkelijk met de dagelijkse gang van zaken om gaan, wordt ze sneller geprikkeld, of is ze juist erg betrokken bij anderen. Moet ze soms terug denken aan het verleden, kan ze zich maar flarden van vroeger herinneren en gaat ze opnieuw roken en onmatig drinken als de spanning oploopt. Het is, niet helemaal duidelijk wat KOPP nu inhoudt en wat je er mee of aan moet doen.

De algehele sfeer van het boek is te treffen in oppervlakkigheid. Korte hoofdstukjes, korte belevenissen, en korte dialogen. Terwijl dat enerzijds het verhaal makkelijk te lezen maakt, zorgt het er anderzijds voor dat er ook weinig lijn in het verhaal zit. Claudia Biegel is in staat om aardig geformuleerde zinnen af te wisselen met algemeenheden. Voortdurend vraag je jezelf af wanneer dokter Roderick nu om de hoek zal komen om hoofdverpleegkundige Jasmijn de liefde te verklaren. Met andere woorden het verhaal heeft de diepgang van een doktersroman. (want voor alle duidelijkheid; noch dokter Roderick, noch Jasmijn komen voor in het verhaal) Het werkelijke onderwerp van het boek is dan ook moeilijk te vatten. Gaat het nu om een verborgen aanklacht tegen de manier waarop asielzoekers worden opgevangen? Is de ontwikkeling van een puberende zoon het belangrijkst? Of moeten we de kern van het verhaal toch zien in de niet te volgen hersenspinsels van een moeder die de weg kwijt raakt ten gevolge van een ongemakkelijke jeugd? Welk van de onderwerpen het ook moge zijn, niet een er van wordt er echt uitgediept. Dankzij de vlotte schrijfstijl lees je makkelijk door, maar echt boeiend wordt het niet, daar zorgen zelfs de seksscènes niet voor, ook die blijven vluchtig.