Een beklijvend boek dat leest als een trein

Jules Moreau heeft een ongeluk met zijn motor en gelukkig overleeft hij het, want zijn vrouw is reeds gestorven en samen hebben ze twee kinderen. Dit alles zorgt ervoor dat hij geconfronteerd wordt met zijn verleden, want hij bleef samen met zijn broer en zus achter nadat hun ouders waren omgekomen bij een auto-ongeluk. Na het auto-ongeluk komen Jules, Liz en Marty terecht in een internaat, waar ze elk hun eigen leven leiden. Op het internaat leer Jules Alva kennen met wie hij goed bevriend wordt, maar Alva is mysterieus en Jules slaagt er ondanks zijn gevoelens voor haar geen hoogte van haar te krijgen. Ze groeien uit elkaar, maar wanneer ze volwassen zijn, komen ze elkaar weer tegen, maar uiteindelijk haalt het verleden hen toch weer in.

Het einde van de eenzaamheid is een roman dat leest als een trein en dat je weet te raken, want Jules is een personage waar je onmiddellijk sympathie voor voelt en met wie je intens meeleeft. Hij heeft het moeilijk tijdens zijn periode in het internaat, omdat hij zich eenzaam voelt en omdat de band met zijn broer en zus niet zo goed is. Heel zijn leven is hij eigenlijk zoekende totdat hij Alva opnieuw ontmoet na de afwijzing in het laatste jaar van het internaat, maar ze blijkt inmiddels getrouwd te zijn met een Russische schrijver die begint te dementeren. Jules trekt bij hen in en er ontstaat een driehoeksverhouding.

Het boek bevat ook zeer mooie fragmenten en citaten die de lezer raken. Een van de citaten die me het meest is bijgebleven is:

Ze fronste haar voorhoofd. ‘Nou ja, je komt ter wereld en wordt door je omgeving, je ouders, het lot, je opleiding en je toevallige ervaringen gevormd. Dan komt er een moment waarop je zegt, alsof het vanzelf spreekt: “Ik ben zo en zo”’. Ze kwam op mijn tafel zitten. ‘Om je ware ik te vinden moet je vraagtekens zetten bij alles wat je bij je geboorte hebt aangetroffen. En een groot deel daarvan ook kwijtraken, want vaak leer je pas door verdriet wat echt bij je hoort… Juist door die breuken leer je jezelf kennen.’

Het boek zit vol met zulke stukjes en nodigt dan ook uit om met je potlood van alles aan te duiden terwijl je leest. Het boek weet de lezer te raken door het mooie liefdesverhaal en de boodschap dat het boek meegeeft. Eenzaamheid kun je als mens altijd voelen, maar de mensen die om je geven en met wie je ook vele ervaringen meemaakt, kunnen ofwel naar je toegroeien ofwel juist niet, maar er zullen altijd mensen zijn met wie je in verbinding staat, dus eigenlijk ben je nooit echt alleen. Het boek schuwt dus de grote thema’s niet: dood, liefde, verlies en eenzaamheid. Allemaal komen ze aan bod en het boek beklijft dan ook van begin tot einde. Benedict Wells is een schrijver met veel potentieel en is dus een auteur om in de gaten te houden.

Benedicht Wells is een Duits-Zwitserse schrijver. In 2003 studeerde hij af in het secundair onderwijs en verhuisde hij naar Berlijn, waar hij besloot niet naar de universiteit te gaan, maar al zijn pijlen te richten op zijn carrière als schrijver. Zijn eerste roman Becks letzter Sommer werd overal goed onthaald en hij was volgens Die Zeit de schrijver met het interessantste debuut van het jaar. Zijn derde roman Fast genial werd een bestseller in Duitsland in 2011. In 2015 werd Becks letzter Sommer verfilmd met in de hoofdrol Christian Ulmen. Wells’ vierde roman Het einde van de eenzaamheid verscheen in februari 2016 en werd een bestseller die de literatuurprijs van de Europese Unie won. Zijn boeken werden in 27 verschillende talen vertaald.