Poker is mijn eerste kennismaking met de pennenvrucht van Baete. De schrijver speelt op het terrein van Pierreux, maar slaagt er in om dat straffeloos te doen. Hij neemt ons mee in een verstaanbare verhaallijn, in de duurste badstad van ons landje. Zijn “menselijke” speurder doet ons mijmeren, door de woonkamer kijken en knikken. Een mens blijft een mens, een moordenaar een moordenaar. Hij hanteert de regels van de kunst en schrijft zijn spel – wellicht de vrucht van zijn scenario ervaring. De dialogen zijn herkenbaar en lezen vertrouwd. Ik kijk alvast uit naar het volgende werk rond de speurneuzen van Knokke. Mocht ik willen moorden, ik doe het alvast niet aan zee…