Een rasechte Dickens

Dit is een van Dickens minst bekende boeken, voor mij tenminste. Maar dat geldt vast voor meer lezers. Want vraag iemand naar titels van Dickens en je zult "Oliver Twist", "David Copperfield", "Great Expectations" en nog een hele lijst horen, maar waarschijnlijk juist niet zijn laatste roman "Our Mutual Friend". Waarom is mij niet duidelijk. Kwam het doordat Dickens bij publicatie ervan niet zo populair meer was, of een beetje in opspraak geraakt vanwege zijn scheiding? Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee. In Nederland is het boek nu wel weer even actueel vanwege een recente vertaling. Die krijgt veel kritiek. Maar deze review gaat over het Engelse origineel.

Aan de kwaliteit van het boek ligt het in ieder geval niet. Dat lees je ook bij de publicisten die zich Dickens-kenner noemen. Over het algemeen waarderen zij "Our Mutual Friend" juist als een van zijn beste. En ik sluit me daarbij aan. Dit is een rasechte Dickens. Met alweer het 19e-eeuwse London als prachtig decor. En haast filmische beschrijvingen van de vele en meest bijzondere en uiteenlopende romanfiguren. De focus ligt daarbij dit keer op de opkomende middenklasse, meer nog dan op de onderlaag van de samenleving en het sociale onrecht die Dickens in zijn voorgaande boeken meestal centraal stelt. Dit keer niet alleen met grote liefde beschreven, maar ook met venijn. Het Engels heeft aan dit boek bijvoorbeeld de term "podsnappery" te danken, lege zelfingenomenheid, vaak te vinden bij de egocentrische middenklasse, ook toen al.

Als vanouds volgt het verhaal weer de bekende Dickens-moraal. Die is gebaseerd op de 19e-eeuwse, hier en daar ouderwets en soms een beetje hypocriet volgens huidige maatstaven. "Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe", Dickens zou deze regels verzonnen kunnen hebben. Het tijdsbeeld is geweldig. Ook sentimentaliteit is Dickens niet vreemd. Maar niemand is daar zo goed in als hij. Dickens is een genie. Lees het boek en je wordt er in meegetrokken.

Het Engels is af en toe lastig, vooral waar Dickens zijn venijn toont en zich van verrassende, zeer originele beeldspraken gaat bedienen. Een bijzettafeltje met wieltjes blijkt dan een op zijn achterste benen meelopende oudere middenklasser te zijn. In het Engels moet ik dat dan drie keer lezen voordat ik het doorheb.

Laat je meevoeren door dit verhaal. Het is romantisch, maar ook zo beeldend beschreven. Je ziet alle types direct voor je als in een toneelstuk. Geniet.