Rauw en indringend verhaal over dementie

Zoals verwacht, was dit een heftig verhaal, met mooie, maar ook schrijnende anekdotes. Mijn pake (Fries voor opa) was ook dement, ik heb hem bijna niet anders gekend. Ik herken dan ook veel in het verhaal van Marjolijn. Ik begrijp de worstelingen waar Marjolijn mee zit: Zie ik het wel goed? Is het echt zo erg? Overdrijf ik niet? Het valt best wel mee, hij is nog best helder, toch?
In mijn ogen is die eerste fase het moeilijkst voor iedereen. De omstanders twijfelen of hij niet gewoon wat vergeetachtig is, omdat iedereen wel eens iets vergeet. Maar ook voor degene zelf is het moeilijk: je raakt je houvast kwijt, vergeet steeds vaker iets waar je nooit eerder last van had.
Marjolijn heeft dit verhaal dan ook erg mooi verteld. Simpel, rauw en confronterend, maar dat is ook precies zoals het is. Met respect voor iedereen die betrokken is, schrijft ze haar ervaring van zich af. Ze legt de vinger op de zere plek, door bijvoorbeeld een situatie in het ziekenhuis te beschrijven. Dat zelfs het personeel in een ziekenhuis niet weet om te gaan met dementerenden is best schokkend. Toch moeten we ons ook realiseren dat omgang met dementie eigenlijk een specialisatie is. Maar gezien de vergrijzing, denk ik toch dat iedere zorgspecialist, van verzorgende tot arts, deze specialisatie zou moeten volgen.
Ik kan er nog heel over zeggen, maar ik wil niet teveel verraden over de inhoud van het boek. Hoe voorspelbaar het misschien ook is voor mensen die met dementie te maken hebben (gehad). Marjolijn heeft haar verhaal goed en indringend verteld. Ze heeft ons een prachtig inkijkje in haar eigen leven en dat van Koos gegeven, maar ook in dat van (familie van) dementerenden in het algemeen. Een ontroerend, pijnlijk, maar tegelijk ook prachtig persoonlijk verhaal. Daarom krijgt Ik leef in een wereld die ik niet ken 4**** van mij.