Eerlijk en vanuit het hart geschreven

De titel prikkelde mij om te gaan lezen. En ook het feit dat het verhaal eens door een man verteld wordt. Meestal lees je alleen dit soort verhalen van vrouwen. Alex Moorlag heeft mij niet teleurgesteld met zijn verhaal. Hij heeft op vrij jonge leeftijd (20) de diagnose botkanker gekregen. Nu, zo’n 20 jaar later, schrijft hij hoe hij deze periode beleefd heeft. Ingrijpend wat hij zo jong al voor de kiezen kreeg. Wrang ook, omdat hij uiteindelijk, net als zijn moeder, met één been verder moet leven. De titel is dus erg goed gekozen, vooral omdat hij nog steeds volop in het leven staat.

Ik had het boek zomaar uit, het leest als een trein door de korte hoofdstukken, die ook nog eens in een heel fijn lettertype zijn gedrukt. Het verhaal is in spreektaal geschreven, vanuit het oogpunt van Alex. Wat ik heel fijn vond, is dat hij af en toe van die grappige sprongen maakt in zijn verhaal. Dan vertelt hij over zijn jeugd, maar zinspeelt ook terloops op naar wat hem nog te wachten staat. Ik betrapte mezelf erop dat ik soms ook zat te gniffelen om zijn grapjes of de manier waarop hij iets schrijft.

Moorlag is voor mij de eerste die gewoon schrijft hoe het is als je chemo krijgt. Dat je op een gegeven moment niet meer door wilt gaan, omdat die chemo bijna niet te doorstaan is. Dat het k** is en dat hij heel goed begrijpt waarom er zoveel de eindstreep niet halen. Eerlijk, puur en rauw, dat omschrijft wel het gevoel dat ik bij dit verhaal heb.

Het grote minpunt aan dit boek, maar daar kan Moorlag waarschijnlijk weinig aan doen, is dat er veel schrijf- en taalfouten in zitten. In sommige zinnen staan zelfs dubbele woorden. Het lijkt er dan ook op dat er geen eindredactie heeft plaatsgevonden. Dit is voor mij een enorme afknapper, want dat haalt voor mij de vaart uit een verhaal en doet het heel knullig overkomen. Maar daar kan de uitgever met een eventuele volgende druk wel iets aan doen!

Als ik de schrijf- en taalfouten niet meeneem in mijn beoordeling, dan kom ik uit op 4 sterren. Alex heeft voor mij heel goed beschreven hoe het voor een jonge vent is om deze verwoestende diagnose te krijgen en er dan toch voor te vechten als een leeuw. Eerlijk en vanuit het hart.