Perfecte opener van een trilogie!

Het begin van dit boek was moeilijk in te komen door mijn gebrek aan ervaring met Scandinavische thrillers (shame on me) en zodoende verwachtte ik me dus ook niet aan de vele Deense woorden die in het verhaal terugkomen en vrij moeilijk leesbaar zijn. Hoe spreek je bepaalde woorden uit? In principe is dit niet heel erg van belang, want men moet de woorden niet daadwerkelijk uitspreken, maar in je hoofd lees je ze wel luidop, en het is wel handig als je weet hoe een woord klinkt. Volgen jullie me nog?

Na enkele hoofdstukken neemt het verhaal je dan toch mee en je komt er plotsklaps niet meer uit. Het verhaal heeft een continue spanning en toch verklapt het zijn motieven en daders pas vrij laat, wat een pluspunt is.
Nog een pluspunt is dat de hoofdstukken kort en bondig zijn (sommigen beslagen zelfs maar één enkele bladzijde). Zo heeft de lezer soms de tijd om even op adem te komen en zijn/haar bedenkingen bij het verhaal op een rijtje te krijgen. Ik merkte bij mezelf bijvoorbeeld dat ik sporadisch het boek op het einde van een hoofdstuk eventjes naast me neerlegde, een tas koffie nam en in tussentijd aan het speculeren was wat de volgende stappen zouden zijn in het verhaal. Het gebeurt niet snel dat een thriller dit naar boven brengt, dus dat is zeker een goed teken.

Het verhaal blijft hangen en is origineel. Wat mij betreft dé perfecte opener van deze Oxen-trilogie! Op naar het volgende deel!