Bloedstollend van begin tot einde

Omdat ik al zoveel goede getuigenissen hoorde over “De Kooi”, heb ik het e-book zelf aangeschaft.
In eerste instantie niet zo’n snugger idee van mezelf, aangezien e-books bij mij voornamelijk gelezen worden in bed, vlak voor het slapengaan…

En laat dat nu net hetgene zijn waarvoor dit boek in mijn ogen niet geschikt is. Het boek is spannend, soms zelfs doodeng, van begin tot einde. Ben je gevoelig aan nachtmerries zoals ik, lees het boek dan niet voordat je gaat slapen!
Josh Malerman weet de lezer bij zijn keel vast te grijpen om hem niet meer te lossen tot de ontknoping.
Per verschillend hoofdstuk wordt er gewisseld tussen twee verhaallijnen: het verleden: het begin van de gekte, en het heden: de poging tot ontsnapping aan de gekte. Het slotstuk is ten opzichte van de rest van het verhaal vrij kort, maar daarom niet minder goed. Josh weet het slot toch de juiste eigenschappen mee te geven zodat je niet het gevoel krijgt dat het verhaal plotseling stopt.
Waar ik me wel ietsje aan stoorde tijdens het lezen van “De kooi” was dat Malories kinderen niet bij naam genoemd worden, enkel “Jongen en Meisje”. Noemt zij ze zo omdat ze het niet kan verdragen hun namen uit te spreken wegens de herinneringen die eraan vasthangen, of beslist ze pas later wat de namen van haar kinderen zijn?

Ondanks het feit dat één van de lotgenoten van hoofdpersonage Malorie beweert de wezens gezien te hebben, worden deze wezens ook nooit omschreven door Josh maar net omdat het zo’n goed boek is, gaat je verbeelding zelf aan het werk, wat erin resulteert dat je, als je in het donker aan het lezen bent, regelmatig eens met een lichtje de kamer rondschijnt om te kijken of er toch niet iets in een hoekje naar je staat te kijken.

Al bij al is “De kooi” een zeer goed boek dat vraagt om een vervolg.