Gemiddeld, maar het lezen waard

Eerlijk gezegd vond ik dit boek een beetje tegenvallen. Niet dat het slecht geschreven was, want de auteur heeft een aangename schrijfstijl, maar het was moeilijk om door te geraken. Vooral in het begin omdat er steeds rond de pot gedraaid wordt.
Het duurt bijvoorbeeld enige tijd voordat je te weten komt wat het uiteindelijke beroep van Guylain is. Eens je dat te weten bent gekomen, leef je als boekenliefhebber heel erg mee met hem. Hij werkt namelijk in een fabriek waar afgedankte boeken gerecycleerd worden. Als de bibliofiel die Guylain is, haat hij dit werk met heel zijn hart en kan hij het ook niet verkroppen zijn echte job te zeggen tegen zijn moeder.
Qua karakter heeft Guylain in mijn ogen enkele autistische trekjes. Hij houdt namelijk van een vast stramien en kan er niet echt tegen als hiervan afgeweken wordt. Guylain zit mijns inziens ook op het randje van een depressie. Het enige ontspannende en luchtige moment in zijn leven is het voorleesmomentje op de trein onderweg naar zijn werk, waar hij steevast enkele toeschouwers heeft.
Twee daarvan, twee bejaarde zussen, nodigen hem uiteindelijk uit voor een privé-sessie in het weekend.
Guylain hecht ook veel belang aan vriendschap, wat duidelijk wordt wanneer je te weten komt wat hij voor zijn vriend en ex-collega doet.
Wanneer Guylain een persoonlijk item van een onbekend persoon vindt op de trein, wordt zijn hele wereld een beetje omgegooid en hij gaat tot het uiterste om deze persoon te vinden.

Kortom vond ik het boek niet geweldig, maar toch zeker het lezen waard!