Niet mijn type boek

De eerste regel van Fight Club is dat je niet praat over Fight Club.
Nu we dat even duidelijk hebben gemaakt, kan er mij niets gebeuren.

Fight Club is geschreven in een stijl die we tegenwoordig niet meer gewend zijn in boeken. Veel mensen zullen moeite hebben met de eerste paar hoofdstukken, om er dan helemaal aan gewend te zijn en de schrijfstijl niet eens meer op te merken.
In het verhaal worden vaak dingen herhaald, en dat is in het begin wel nodig ook, zodat je als lezer écht te weten komt waar het allemaal om draait. Naarmate het boek vordert echter, wordt het alleen maar irritant.

Chuck is echter wel heel bedreven in het laten nadenken van zijn lezers. Niet alleen over zichzelf maar ook over onze huidige maatschappij. Hij zet je als lezer als het ware in een hoekje en roept in je gezicht. Dat hebben velen van ons nodig en het is weinig auteurs gegeven om dat al schrijvende waar te kunnen maken.

Ik heb over het algemeen genoten van het verhaal achter Fight Club, maar niet van de schrijfstijl. Naar mijn eigen -bescheiden- mening is die gewoon slecht. Laat mijn mening jullie er echter niet van weerhouden om het boek te lezen, want dat is het zeker waard. Ik ga binnenkort alleszins de film kijken en eens beoordelen of die beter is dan het boek.