Een verhaal met verschillende culturen en bijzondere liefdes

Dit pareltje heb ik een poos geleden gevonden in een heel schattig tweedehands winkeltje. Alleen is dit pareltje bijna 720 bladzijdes dik en aangezien mijn boekenkast al prop en prop vol zat met boeken, besloot ik deze ergens in een afgesloten kast te ‘verstoppen’, totdat ik een mooi plekje voor hem had gevonden. Inmiddels was het 8 maanden later en trok ik die kast weer eens open – ik was opzoek naar mijn nagelvijl, en aangezien dat mijn verstop kast is -vond ik ineens dit dikke mooie boek terug. Dit boek had ik al tijden geleden willen lezen, maar was hem simpelweg vergeten. Inmiddels is het anderhalf week verder en heb ik het boek uit…

Wat vond ik leuk?

Ken je dat? De schrijfstijl zóóó ontzettend mooi vinden dat het je eigenlijk niet boeit of het verhaal boeiend is of niet. Ik had dit zo erg bij dit boek, Kate Furnivall wist je mee te sleuren in het prachtig oude China, het verhaal speelde zich namelijk af in 1928 en dat kan je letterlijk voelen en proeven aan het verhaal. Het verhaal was daarbij ook nog eens echt heel mooi, boeiend en af en toe was ik gewoon sprakeloos. Zo nu en dan kon het wel een beetje langdradig zijn, maar door de schrijfstijl van Kate wist ze mij toch vast te houden.

In het begin moest ik wel wennen aan de schrijfstijl en de moeilijke namen, maar toen ik daar eenmaal gewend aan was kon ik het boek niet meer wegleggen. Het verhaal was zo verslavend. Je leerde China kennen vanuit verschillende verhaallijnen, dit betekende ook vanuit verschillende culturen en dat maakt het boek zo mooi. In het begin dacht ik wel van ja, maar wat hebben deze verhaallijnen met elkaar te maken? Maar aan het eind komen de verhaallijnen perfect samen.

In het boek staan ook nog eens zeer inspirerende teksten zoals: “Water was een geestestoestand. Als je het als vriend beschouwt wanneer je in de rivier zwemt of wast, waarom zou je het dan als je vijand beschouwen wanneer het uit de hemel valt?” (~p.50)

Wat vond ik minder?

Het boek is 714 bladzijdes dik, en hoewel ik dat aan de ene kant heerlijk vond, was dit wel onnodig. Soms vond ik het namelijk iets te langdradig worden. Maar zoals ik hierboven al had genoemd, kan de schrijver je heel goed vasthouden.

De personages

Lydia is een echte overlever. Ze heeft het nooit echt gemakkelijk gehad met een vader die dood is en een moeder die maar al te graag Wodka drinkt. Ze wordt ook wel het vossenmeisje genoemd, ze heeft namelijk altijd haar woordje klaar en heeft snelle handen, waarmee ze makkelijk kan stelen.

Theo is een Engelsman en de directeur/leraar van de school waarop Lydia opzit. Theo is samen met een Chineze vrouw, wat veel Europeanen maar al te raar vinden. (Chinezen werden in die tijd, in de internationale stad, nogal gehaat) Theo is een lieve zachtaardige man maar weet wanneer hij voor zichzelf en anderen moet opkomen.

Chang An Lo is een jonge idealistische communist die vecht voor een betere toekomst voor Chinezen. Hij kan deze idealisten niet loslaten en daarvoor bewonder ik hem ontzettend, maar tegelijkertijd vind ik hem oerdom. Hij brengt zichzelf en zijn geliefden te vaak in gevaar.

Het slot

NEEE. Het kon toch niet zo eindigen?! Ik was helemaal beduusd. Waar was het happy everly after? Oké, oké het verhaal eindigde redelijk goed maar toch niet op de manier waarop ik stiekem heel erg hoopte…