Vriendinnen voor altijd

De schrijfstijl van Jennifer Weiner vond ik zo prettig om te lezen, dat ik er vanaf hoofdstuk één al helemaal in het verhaal zat. Hoewel ik moet toegeven dat ik het verhaal zelf in het begin en midden helemaal niet zo leuk of spannend vond. Maar doordat er zoveel herkenbare dingen in zaten en het ook ontzettend levendig werd verteld wou ik toch door blijven lezen.

De vriendschapsband die Valerie en Addie hebben, hebben heel veel vrouwen zeker een keer met iemand meegemaakt, of hebben die nog steeds. Doordat elke vrouw maar ook man dit wel een keer heeft meegemaakt, kun je je heel goed verplaatsen in de hoofdpersonages. Het verhaal speelt zich af in het heden en verleden, hierdoor kan je de vriendschapsband die de dames hebben veel beter begrijpen. Naast het verhaal van Valerie en Addie waren er nog twee andere verhaallijnen verteld. Namelijk die van de politieman Jordan en van ene Dan. Soms vond ik de verhaallijn van de politieman teveel achtergrond verhalen hebben, waardoor ik echt begon te denken, waar gaat dit heen? Maar uiteindelijk is alles op een hele logische en mooie manier beschreven.

Wat vond ik minder

Doordat ik dacht dat het verhaal zelf een thriller was (wat niet echt het geval was) had ik verwacht dat het boek spannender zou zijn. Af en toe waren er stukken in het verhaal dat ik ontzettend saai vond. Dit is echter mijn enige kritiekpunt.

De personages

Ik vond Addie, de hoofdpersonage zo ontzettend goed beschreven. Het wat dikkige meisje dat in haar tienerjaren flink werd gepest en de nu dertige jarige vrouw die daar altijd nog blijvende mentale schade aan heeft overgehouden, word zo mooi neergezet. Ik kreeg van al die verhalen die ik over haar tienerjaren las, ontzettende veel medelijden met haar. Maar door deze verhalen kon ik mij ook heel goed in haar verplaatsen. Het leven van Addie gaat dan ook zeker niet over rozengeuren en maneschijn.

Valerie vond ik een ontzettende zelfverzekerde, stoere, irritante trut. Ik snap niet hoe je bevriend zal kunnen zijn met iemand dat zo’n karakter heeft. Ze is psychisch volgens mij ook niet helemaal in orde, maar doordat je ook haar verleden kan lezen, begrijp je wel waarom ze zo is geworden. Door deze ontzettend grote karakter verschillen tussen Addie en Valerie was het juist interessant om te lezen.

Jordan de politieagent was een lieve man, die met gebroken hart was achter gelaten door zijn vrouw, en hierdoor niet echt meer een leven had. Maar meer valt er ook niet echt wat over hem te zeggen. Ik vond zijn personage een beetje saai.

Het slot

Het eindigde hoe je eigenlijk verwacht dat het zal eindigen. Maar er zat wel een grote verassing bij en dat maakte het einde toch nog erg verrassend en leuk.