Mist de spanning en vaart van Alex

Vorig jaar las ik het eerste deel in de serie rondom commandant Camille Verhoeven, Alex, van Pierre Lemaitre met heel veel plezier, ik ben erg enthousiast over dit boek. Met smart keek ik uit naar het tweede deel, Camille, welke in juli verscheen.

Er is iets vreemds aan de hand met de volgorde waarin de Commandant Verhoeven Trilogie is uitgebracht. In Nederland is de volgorde van verschijning van deze reeks 1. Alex, 2. Camille en 3. Irene. Maar officieel is de juiste volgorde 1. Irene, 2. Alex en 3. Camille. Ik vraag me af waarom de uitgever de keuze heeft gemaakt om de volgorde van verschijning te wijzigen? Het wordt enigszins verwarrend op deze manier.
Waarbij ik op wil merken dat ondanks dat er sprake is van een trilogie, beide boeken prima los van elkaar te lezen zijn.

Recent las ik Camille. Lees met me mee wat ik ervan vond.

De cover van het boek is in stijl met de andere boeken uit de trilogie, er staat een vrouwengezicht op afgebeeld met daaroverheen de titel van het boek en loopt mooi door tot aan de binnenkant van het boek. Ook de titel is net als bij de andere twee boeken, een naam van een personage uit het boek, in dit geval Camille Verhoeven. De omschrijving op de achterkant van het boek maakte mij nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.

De hoofdstukken van Camille zijn opgedeeld in drie dagen, beginnend bij Dag 1 om 10:00 uur en eindigt bij dag 3. De hoofdstukken worden onderling afgewisseld in uren. En zijn geschreven in wisselend perspectief vanuit Camille Verhoeven, Anne Forestier, de dader en een verpleegkundige.

De schrijfstijl van Pierre Lemaitre is heel uitgebreid, hij vertelt heel veel, wat het verhaal hier en daar wat langdradig maakt.
Camille begint lekker, heerlijk bruut, gruwelijk en spannend. De overval op de juwelier waarbij Anne zwaargewond raakt. Daarna zakte het wat in, wat de vaart uit het verhaal haalde en bleef het maar voortdurend op een bepaalde verhaallijn in het boek met daarin veel herhalingen. Bij dit gedeelte had ik moeite om mijn concentratie bij het verhaal te houden, het was verwarrend en chaotisch, van de hak op de tak, dan werd het verhaal vanuit Camille vertelt dan ineens weer vanuit de dader.
En dan opeens was daar de spanning weer en die stukken maakten het weer helemaal goed. In het derde gedeelte van het boek, dag drie, is de spanning weer helemaal terug en neemt het verhaal een geniale wending en is de vaart weer helemaal terug in het verhaal.
Waar Alex een echte pageturner was, is Camille dat helaas niet, ik miste de spanning en vaart uit Alex. In Camille komt deze hier en daar wel om het hoekje kijken, maar viel in het niet bij Alex.
Ik hoop dat Irene, welke in oktober verschijnt, de spanning en vaart uit Alex weer bevat, want dat Pierre Lemaitre gruwelijk spannend kan schrijven heeft hij met Alex wel bewezen.

De verhaallijn an sich zit goed in elkaar, het deed me denken aan het duo Escober, waarvan ik alle boeken met veel plezier heb gelezen. De karakters zijn zoals we inmiddels wel van Lemaitre mogen verwachten weer goed en uitgebreid uitgewerkt. De kleine maar eigenwijze commandant Verhoeven, die met zijn 1.45 meter alle regels aan zijn laars lapt en een geheel eigen plan trekt. Alsof hij al niet genoeg ellende had moeten doorstaan, krijgt hij nog meer voor zijn kiezen, zijn beste vriend Armand is net overleden wanneer zijn vriendin Anne slachtoffer wordt van de overval op de juwelier en hierbij zwaar gewond raakt. Maar Camille is niet voor een gat te vangen en gaat zelf achter de dader aan.

Camille, mist de spanning en vaart van Alex, maar in het laatste deel waarin het verhaal met een geniale wending tot een climax komt, wordt door Lemaitre alles weer goed gemaakt.