Sophie Hannah is geslaagd in haar missie

"Nee! Er mag niets gebeuren om dit tegen te houden. Het laat zich niet voorkomen, dat is onmogelijk. Onvermijdelijk. Als ik dood ben, zal er eindelijk gerechtigheid zijn."

Het is donderdagavond zeven februari 1929 vlak na half acht, wanneer Hercule Poirot geniet van zijn wekelijkse traditie in het Londens Pleasant’s koffiehuis. Opeens komt een onbekende angstige vrouw het koffiehuis binnen gestormd. Poirot, beroemd detective en gepensioneerd politieagent uit België, die momenteel probeert als anonieme Buitenlandse meneer door het leven te gaan, is direct in opperste staat van paraatheid.

"Belooft u mij dit: als ik dood gevonden word, zeg dan tegen uw vriend de politieman dat hij niet naar mijn moordenaar op zoek moet gaan. O, laat alsjeblieft niemand hun mond opendoen! Deze misdaad mag nooit worden opgelost. Doet u alsjeblieft wat ik van u vraag als u ook maar iets geeft om gerechtigheid."

De doodsbange vrouw laat hem weten in gevaar te zijn, drukt hem op het hart dat niemand mag voorkomen dat er iets met haar zal gebeuren, dat er met haar dood eindelijk gerechtigheid zal zijn en vlucht weg de nacht in. Hercule kan zich hier niet bij neerleggen, voelt zich verantwoordelijk en wil deze onbekende vrouw koste wat kost vinden.

"MOGEN ZIJ NOOIT IN VREDE RUSTEN. 121. 238. 317."

’s Nachts worden er in het wereldberoemde Hotel Bloxham twee vrouwen en een man op een wel heel bizarre manier vermoord. Elk slachtoffer heeft een identieke massief gouden manchetknoop met dezelfde initialen en monogram in de mond. Al snel wordt gesproken over de monogram moorden.

"Als moord met een D begon."

Poirot buigt zich samen met zijn tijdelijke huisgenoot Edward Catchpool, rechercheur bij Scotland Yard, die hij zes weken voor de bewuste donderdagavond heeft ontmoet, over de zaak. Er zijn teveel toevalligheden in deze moordzaak. Wie waren de slachtoffers? Hadden zij iets met elkaar gemeen of is er een seriemoordenaar actief? Wat is het motief van de moordenaar? Waar is de vierde manchetknoop gebleven en volgen er nog meer slachtoffers? Veel vragen en weinig antwoorden. Lukt het Hercule Poirot om de ware toedracht te achterhalen en het mysterie op te lossen?

"Dat was de waarheid die in de leugen besloten lag."

Op 8 september verscheen de nieuwe Agatha Christie, De Monogram Moorden, Het Poirot Mysterie wereldwijd. Hoe is dat mogelijk, aangezien de zeer succesvolle Agatha Christie al in 1976 overleed? Thrillerauteur Sophie Hannah, niet de eerste de beste, kroop onder de huid van Agatha Christie en het resultaat is De Monogram Moorden geworden. Een boek wat veel aandacht trekt, aangezien Agatha Christie immens populair was.

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog nooit een boek van Agatha Christie heb gelezen en ook niet van Sophie Hannah. Dankzij de exclusieve bloggerslunch met Sophie Hannah en de kleinzoon van Agatha Christie Mathew Prichard, georganiseerd door Dutch Media Books, afgelopen weekend in Antwerpen, maakte ik kennis met de schrijfstijl van Sophie Hannah en de eigenwijze beroemde detective Hercule Poirot. De Monogram Moorden is een boek wat ik uit mezelf waarschijnlijk nooit zou zijn gaan lezen, maar voor zoiets bijzonders als deze lunch heb ik daar graag een uitzondering voor gemaakt en heb mij laten verrassen door Sophie Hannah.

De Monogram Moorden heeft een mooie, luxe, chique cover. De titel past uitstekend bij het verhaal. Zoals ik al schreef sprak de omschrijving mij in eerste instantie niet direct aan, wellicht omdat ik nog nooit eerder iets las van Agatha Christie en detectives doorgaans niet mijn favoriete genre zijn. Soms moet je ook eens buiten de lijntjes durven kleuren en eens een ander genre proberen en is De Monogram Moorden voor mij een aangename kennismaking met Agatha Christie en Sophie Hannah geworden.

De Monogram Moorden bestaat uit 25 hoofdstukken en een afsluitende epiloog. De hoofdstukken hebben een cijfer en een titel en worden onderling weer opgedeeld. Het verhaal, de Jennie geschiedenis, wordt vertelt door Edward Catchpool, rechercheur bij Scotland Yard.

Zelf heb ik altijd wat moeite met verhalen die zich afspelen in het verleden, vooral wanneer het zich zoals in De Monogram Moorden afspeelt in het begin van de vorige eeuw. In het begin had ik moeite met mijn concentratie en moest ik even in het verhaal komen, maar al snel ging het knopje om en werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Sophie neemt je mee terug naar het verleden, naar 1929, je waant je terug in de tijd, ze heeft zich goed ingeleefd. Sophie Hannah heeft een uitgebreide, hier en daar langdradige, maar toch boeiende, beeldende, beschrijvende schrijfstijl. Het verhaal intrigeerde mij, het laatste stuk heb ik zelfs in een ruk uitgelezen.

Sophie Hannah heeft met De Monogram Moorden een raadselachtig, in whodonnit style mysterieus verhaal neergezet. Het plot zit ingenieus in elkaar. Sophie heeft het verhaal tot in de puntjes uitgewerkt, tijdens het lezen moet je goed nadenken en je hoofd erbij houden. Gedurende het lezen wordt het verhaal steeds beter, je komt steeds iets meer te weten en steeds dichterbij de waarheid. De uiteindelijke ontknoping blijft een raadsel tot het einde en dan kom je tot de conclusie dat alle puzzelstukjes perfect in elkaar passen. Hannah sluit af met een mooi en liefdevol einde.

Sophie Hannah heeft de karakters goed uitgewerkt en neergezet, je hebt het gevoel dat je het verhaal beleeft alsof je er bij bent, je leert de personages goed kennen. De eigenwijze beroemde detective Hercule Poirot met zijn kenmerkende krulsnor, hij laat zich niet om de tuin leiden en zijn wil is wet. En de jonge Edward Catchpool, rechercheur bij Scotland Yard, die er een totaal andere manier van denken op na houdt dan de ervaren Poirot. Edward, met zijn mysterieuze verleden. Er blijft genoeg ruimte over in het verhaal om met name dit karakter verder uit te werken in een eventueel vervolg, mocht dat er komen.

Respect voor Sophie Hannah, dapper dat zij dit heeft aangedurfd, want reken maar dat er een hoop druk op haar schouders heeft gelegen bij het schrijven van dit verhaal. Er worden toch bepaalde verwachtingen geschept en het is aan Hannah of zij deze waar weet te maken. Het lijkt mij heel lastig om in de voetsporen te treden van iemand die zo razend populair was als Agatha Christie (haar all time favorite author by the way). Waarover iedereen een mening lijkt te hebben. Ik denk, zonder ooit een boek gelezen te hebben van Agatha Christie, dat Sophie Hannah uitstekend is geslaagd in haar missie, het schrijven van een nieuwe Hercule Poirot.

De Monogram Moorden, de nieuwe Agatha Christie, ingenieus whodunit style verhaal waarin niets is wat het lijkt, Sophie Hannah is geslaagd in haar missie.