Geslaagde spannende whodunit met humor, heftig, luguber, geslaagde eerste kennismaking met Roos Boum

"Laat pijn uit het verleden wegspoelen op het strand."

Dode mannen moorden niet bestaat uit meerdere verhaallijnen die met elkaar verweven zijn.

"How’s this possible? Hoe kán het lot zo wreed zijn?"

Toen Rico zeventien jaar oud was, beviel zijn moeder van zijn zusje Margot. Negen jaar later, op 2 juli 2007, is de jonge Margot op gruwelijke beestachtige wijze vermoord. Margootje was zijn alles, was als een dochter voor hem. Terwijl Rico moet zien te leven met dit grote verlies en het enorme schuldgevoel, hij zou Margot namelijk ophalen van paardrijles die fatale dag, maar kwam te laat… zet hij alles op alles om de moordenaar te vinden en zijn zusje te wreken.

"Binnen acht minuten is ze compleet en spoorloos verdwenen."

Terwijl Bram en Annelies druk bezig zijn met Annelies demente vader, zeurt hun tweeënhalfjarige dochtertje Fay, hun de kop gek. Ze staan op het punt om pa naar het verzorgingshuis te brengen als Bram toegeeft aan Fay’s gezeur. Ze mag bij de auto spelen en krijgt de opdracht om nooit met vreemde mensen te praten.

"Mijn zusje zal vergeten worden. Ze zal in zijn schaduw wegvallen, maar niet voor mij. Nooit voor mij."

Rico’s vader, Henk de Gaerd,die zijn heil in de drank zocht, verdwijnt op mysterieuze wijze tijdens een wandeltocht in de Zwitserse bergen van Zermatt.

"Wat is één slachtoffer als er zoveel anderen mee gered worden?"

"Wat weten ze? Niets! Negen messteken, de woorden zeuren door zijn hoofd."

Ondertussen vallen er steeds meer slachtoffers, allen op identieke lugubere wijze toegetakeld, is er een seriemoordenaar actief? De politie heeft geen enkel aanknopingspunt en zit op een dood spoor. De dader krijgt als snel de naam Pentagrammoordenaar toebedeeld, vanwege zijn ‘werkwijze’.

"Allemaal op de tweede van de maand. Weird."

Wat hebben de slachtoffers met elkaar te maken en wie is de Pentagrammoordenaar?

Dode mannen moorden niet, was mijn eerste kennismaking met het werk van Roos Boum en zeker niet de laatste. Dode mannen moorden niet, is mij uitstekend bevallen en smaakt naar meer.

Dode mannen moorden niet, sprak me meteen aan, het boek heeft een mooie cover met een tekst die prikkelt, de omschrijving op de achterkant van het verhaal maakte me nieuwsgierig naar het verhaal en de titel vind ik bijzonder en origineel, deze past heel goed bij het verhaal.

De hoofdstukken van het verhaal spelen zich af in verschillende tijdspanne. Een terugblik naar het verleden, naar het begin van de gruwelijke gebeurtenis en in het heden. De hoofdstukken zijn geschreven vanuit meerdere perspectieven en zijn onderling opgedeeld en verdeeld over duidelijke alinea’s, wat ik als zeer prettig heb ervaren.

Roos Boum heeft een fijne beeldende schrijfstijl, ze maakt gebruik van mooie woorden en zinnen, welke je prikkelen om door te lezen.
Dankzij de beeldende schrijfstijl van Roos zag ik het verhaal voor mij afspelen, bijvoorbeeld de smerige puinhoop in huis en de rottingslucht die je bijna kon ruiken.
Wat ik als prettig heb ervaren is dat er ondanks het heftige onderwerp voor gekozen is om toch humor in het verhaal te verwerken, hier heb ik erg van genoten, de combinatie van spanning en humor, ik heb regelmatig hardop zitten lachen tijdens de humoristische scenes.
Het verhaal leest snel en is spannend, naarmate je dichterbij de waarheid komt, ga je steeds sneller lezen, eenmaal begonnen is het boek niet meer weg te leggen, ik had het dan ook heel snel uit.

Dode mannen moorden niet bestaat uit meerdere verhaallijnen met meerdere personages, die allemaal met elkaar verweven zijn en uiteindelijk allemaal samen komen.
Het onderwerp van het verhaal is gruwelijk, de verhaallijn is heftig, de nachtmerrie van iedere ouder. Boum heeft deze op een schokkende lugubere manier beschreven. Het is onvoorstelbaar waar toe mensen in staat kunnen zijn.
Ze heeft zich goed in geleefd in de gevoelens en emoties van de personages. De woede, machteloosheid, schuldgevoelens, het verdriet, de rouw en onzekerheid waarmee de families van Margot en Fay te maken krijgen.
Ook de dwangneurose, smetvrees dat in het verhaal verwerkt is, is zeer goed neergezet, ik herkende het meteen.

Roos heeft met Dode mannen moorden niet een geslaagde whodunit neergezet. Tijdens het lezen ontstaat er een puzzeltje, wie heeft het gedaan? Wie is de dader? En sluit af met een schokkende huiveringwekkende ontknoping. De dader zag ik niet aankomen.

Dode mannen moorden niet, geslaagde spannende whodunit met humor, heftig, luguber, geslaagde eerste kennismaking met Roos Boum, kortom aanrader!