Adoptie : Geen rozengeur en maneschijn

Ik kende Aloka van haar zesde roman De Voyeur.
Een intrigerende roman.
Na het lezen van dit boek, kwam ik op haar signeersessie in Gorinchem en kocht op slag al haar boeken.
Ik bezocht ook de boekpresentatie van Solovlucht, haar achtste werk.
Solovlucht kleefde niet onder mijn huid, zoals Onderhuids. Véél meer dan dat.
Solovlucht bleef me erg bij. Ik las wat over haar debuut Verweesd en ik voel dat ze haar
levensbagage gebruikt in Solovlucht.
Een echte auteur als Aloka heeft bovengemiddeld veel fantasie in huis, maar ik kreeg bij pagina 1 tot op pagina
327 het gevoel dat ze putte uit haar eigen ervaringen en over enorm veel doorzettingsvermogen beschik en vooral véél lef!
Buiten wat ik van Aloka Liefrink haar werk heb gelezen, heb ik uiteraard ook andere romans gelezen.
Nicci French Karin Slaughter, David Baldacci, maar ook romans van eigen bodem als Saskia Noort, Esther Verhoef+ Escober en vele anderen
De spanning is te snijden in Solovlucht.
Meer nog dan in de andere boeken van Aloka blééf ik maar door lezen. Dat heb ik als lezer nodig: Een zéér toegankelijke, maar geen goedkope schrijfstijl. en wel een dure schrijftechniek.
In de boekpresentatie gaf Aloka prijs dat zij drie jaar over het schrijven van Solovlucht heeft gedaan en tevens haar dierbare collega, Luc Deflo verloor tijdens de deadline.
Kortom prachtig werk van een sympathiek en inspirerende schrijfster.
Ik kijk nu al uit naar haar nog komende werk.